Οι Crosson μας έρχονται από το Σίδνεϋ της Αυστραλίας. Ξεκίνησαν την πορεία τους περίπου το 2016 και μέχρι τώρα έχουν κυκλοφορήσει δύο full-length albums, τα “Spreading The Rock ‘N Roll Disease” (2016) και “Invincible” (2018). Φέτος, κυκλοφορούν και το τρίτο με τον τίτλο “Rock ‘NRoll Love Affair”. Το είδος τους; Melodic/glam rock.
Στα του δίσκου λοιπόν. Αποτελείται από δέκα κομμάτια με διάρκεια από τρία μέχρι πέντε λεπτά. Όλα καλά μέχρι εδώ. Ξεκινάει το πρώτο κομμάτι και ένα κάποιο έμφραγμα το έπαθα με την σειρήνα αλλά μικρό το κακό. Δεν θα το ανέφερα όμως καθόλου σαν περιστατικό αν η συνέχεια ήταν εντάξει. Τι θέλω να πω με αυτό; Πάμε να το αναλύσουμε.
Με τα φωνητικά απογοητεύτηκα. Είναι σαν να ακούω τον David Bowie σε κάποια σημεία και τον Vince Neil την περισσότερη ώρα. Μια αντιγραφή και μισή. Άλλο να μοιάζει λίγο, άλλο να ακούγεται ίδιο. Αυτό προσωπικά το βλέπω σαν έλλειψη χαρακτήρα. Κάθε φωνή έχει το δικό της χαρακτηριστικό, πανομοιότυπη με κάποια άλλη δεν μπορεί να είναι. Εκτός και αν μιλάμε για συγγενείς που εκεί είναι λογικό να συμβαίνει.
Το χειρότερο όμως είναι ότι όλη η μπάντα στο σύνολο δεν έχει χαρακτήρα. Είναι ο συνδυασμός των Kiss και των Motley Crüe. Από τα ρούχα που μοιάζουν με των Kiss, από το χτένισμα στην καούκα και γενικότερα το ύφος της μελωδίας που φωνάζουνMotley Crüe μέχρι τα φωνητικά που είναι ο David Bowie και ο Vince Neil, δεν έχω δει τους Crosson εδώ μέσα. Προφανώς και θα φανούν οι επιρροές σου σε αυτό που παίζεις αλλά να βλέπουμε και εσένα φίλε μου κάπου.
Άμα ήθελα να ακούσω τους μεγάλους, έβαζα να ακούσω τους μεγάλους. Δεν θα περίμενα να έρθει μια κούτσικη μπάντα από το πουθενά και να τους ακούσω. Ο δίσκος τους, λοιπόν, μετά από όλα αυτά είναι ένας ακόμα δίσκος. Τίποτα το ιδιαίτερο. Η παραγωγή είναι σωστή, πράγμα που δεν τον καθιστά σκουπίδι αλλά για όλα τα υπόλοιπα σας είπα. Αν εσάς σας αρέσει αυτό που θα ακούσετε εγώ πάω πάσο, γούστα είναι αυτά. Από εμένα όμως είναι ένα μεγάλο όχι.
3/10
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina3@gmail.com
