Δεν μπορώ να πω ότι δεν έχω σεβασμό στο εν λόγο δίδυμο. Οι Johansson/Speckmann νομίζω ότι χαίρουν της εκτίμησης πολλών οπαδών του deathmetal, για όλη τους τη γενική προσφορά στο είδος. Μπορώ να πω βέβαια, ότι με βάση τις τελευταίες κυκλοφορίες του project, η εκτίμησή μου αυτή έχει κλονιστεί κατά πολύ. Κάθε χρόνο, οι δύο φίλοι κυκλοφορούν και ένα δίσκο κάτω από το όνομα του project Johansson/Speckmann και πραγματικά η ποιότητα πέφτει σταδιακά.
Αν δεν κάνω λάθος, 14 μήνες μετά την κυκλοφορία του τρίτου τους πονήματος “Edge Of The Abyss”, το δίδυμο και πάλι χτυπάει με καινούργιο δίσκο ο οποίος έχει τον τίτλο “From The Mouth Of Madness”. Μεγάλη αλήθεια, όταν είδα ότι πάλι σε εμένα έλαχε ο κλήρος της κριτικής, άρχισα να βρίζω. Δεν μου άρεσαν οι προηγούμενοι δίσκοι των Johansson/Speckmann, οπότε πόσες πιθανότητες υπήρχαν να μου άρεσε ο τέταρτος κατά σειρά;
Έλα όμως που το δίδυμο, έρχεται με το “From The Mouth Of Madness” να παρουσιάσει 9 ολόφρεσκα τραγούδια τα οποία παρεκκλίνουν αρκετά από το death metal και περισσότερο πλησιάζουν το thrash είδος, μια κίνηση η οποία, τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα, είναι πετυχημένη. Τρεις οι μεγάλες διαφορές στα αυτιά μου από τους προηγούμενους δίσκους των Johansson/Speckmann.
Η πρώτη και μεγαλύτερη διαφορά, το ανελέητο riffing που υπάρχει στο δίσκο. Τα riff είναι πολύ καλύτερα δομημένα από κάθε άλλη φορά, με αρκετή δόση Slayer μέσα τους και πάνω από όλα καλοδουλεμένα. Αυτό φαίνεται από την πρώτη στιγμή και με το τραγούδι “The Demon’s Night” αλλά και σε στιγμές σαν το “Remove The Creep” ή το ακόμη πιο heavy “Condemned”.
Μια άλλη μεγάλη διαφορά, είναι και η παρουσία του Kjetil Lynghaug στις lead κιθάρες, η οποία είναι πιο εμφανής και σωστή από ποτέ. Ε, εντάξει, θα μπορούσε σε σημεία να είναι και καλύτερη, αλλά πλέον σε κομμάτια σαν το “Kill And Kill” φαίνεται μια τάση προς μελωδία μέσω της κιθάρας του Lynghaug και των riff του κομματιού, κάτι που υπάρχει αλλά γίνεται λιγότερο εμφανές σε όλο τον υπόλοιπο δίσκο.
Η τρίτη και τελευταία διαφορά, είναι τα φωνητικά του Speckmann, τα οποία επιτέλους δεν είναι σαν να μασάει τσίχλα, αλλά πλέον καταφέρνει να τραγουδήσει με μίσος και σωστά πάνω στα riff, δίνοντας αυτήν την αίσθηση μίσους που τόσο του διέφευγε στις προηγούμενες κυκλοφορίες.
Δεν θα πω ότι το “From The Mouth Of Madness” είναι ο death/thrash δίσκος της χρονιάς, αλλά σίγουρα είναι κάτι το διαφορετικό από το μέτριο προς κακό παρελθόν του project των Johansson/Speckmann. Η μεγάλη διαφορά είναι η εφευρετικότητα στα riff και η αλλαγή σε μια πιο thrash κατεύθυνση, που δείχνει ότι πάει περισσότερο στο δίδυμο. Επαναλαμβάνω, δεν μιλάμε για τον death/thrash δίσκο της χρονιάς, αλλά για μια εμφανή βελτίωση. Για να δούμε τι μας επιφυλάσσουν στο μέλλον οι Johansson/Speckmann, αφού είμαι σίγουρος ότι σε ένα χρόνο θα είμαστε πάλι εδώ για το επόμενο τους πόνημα…
7/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
