Από την California μας έρχονται αυτοί εδώ οι τυπάδες και αν κρίνω από το παρουσιαστικό τους, βλέποντας και το Δελτίο Τύπου της εταιρίας τους, μάλλον η καταγωγή τους πρέπει να είναι από το Μεξικό ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Φαίνεται πως στις μέρες μας υπάρχουν πολλές νέες μπάντες εκεί έξω οι οποίες ξεκινούν την πορεία τους αναβιώνοντας έναν ήχο, από την δημιουργία του οποίου πέρασαν σχεδόν 25 χρόνια. Οι συγκεκριμένοι κύριοι παίζουν old schoοl Death metal. Ο λόγος που έβαλα το κεφαλαίο δεν είναι τυχαίος. Οι συγκεκριμένοι Καλιφορνέζοι παίζουν ΑΚΡΙΒΩΣ σαν τους Death εποχής “Leprosy” και “Spiritual Healing”. Για να μην υπάρχει και το παραμικρό περιθώριο αμφιβολίας στο τέλος του δίσκου τους συμπεριλαμβάνουν και μια διασκευή στο ομώνυμο κομμάτι του “Leprosy”. Ειλικρινά ακούγοντας τα κομμάτια του δίσκου ξαναέγινα έφηβος, ενθυμούμενος εκείνες τις πρώτες μου ακροάσεις, της πιο αγαπημένης μου μέχρι και σήμερα μπάντας, των Death. Τα φωνητικά του Jesus Romero είναι κάρφι Chuck Schuldiner της αντίστοιχης περιόδου και πραγματικά γουστάρω με χίλια. Τα κομμάτια της μπάντας θα μπορούσαν σίγουρα να βρίσκονται στους συγκεκριμένους δίσκους του ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ “Evil Chuck” (σαν leftovers σίγουρα) και αν αυτό από την μία μπορεί να δηλώσει την παντελή, σχεδόν, έλλειψη πρωτοτυπίας των μελών της μπάντας, από την άλλη δείχνει το επίπεδο και το μεράκι των συγκεκριμένων που σε αυτό το πρώτο τους βήμα δείχνουν για αρχή να ξέρουν ,πολύ καλά, τα βασικά του αθλήματος και να είναι έτοιμοι να προχωρήσουν. Τέτοια θαλπωρή σε άκουσμα είχα να νιώσω από την ακρόαση του “Pathetic Being” των Πολωνών Sceptic (μόνο που αυτοί θυμίζουν την “Human” – “Individual Thought Patterns” περίοδο των Death).Τέλος, πείτε μου εσείς πόσες μπάντες ξέρετε εσείς που θα είχαν τα κότσια στη μέση του δίσκου να βάλουν ενα bass solo (Ναι ακριβώς, σαν το «Anaesthesia – Pulling Teeth»). Προς το τέλος του δίσκου μπορεί κανείς να ακούσει και κάποια στοιχεία τα οποία δείχνουν την δική τους οπτική επί του θέματος, κάτι που εμένα προσωπικά με κάνει να τους βάλω στην κατηγορία Exhumed. Να εξηγήσω τι εννοώ. Οι συγκεκριμένοι ακολούθησαν βήμα προς βήμα την πορεία των Carcass φτάνοντας πλέον να έχουν σχεδόν ξεπεράσει τους δασκάλους τους (Sorry!). Δεν θα έπρεπε λοιπόν και με αυτούς εδώ να αποκλείσουμε την περίπτωση να καταφέρουν να εξελίξουν αυτό το ύφος(μιας και ο δρόμος έχει ήδη περπατηθεί και ξέρουμε και που βγάζει) και γιατί όχι να τους ακούσουμε μια μέρα να βγάλουν με βάση αυτή την άριστης ποιότητας πρώτη ύλη που δουλεύουν κάτι πραγματικά αξιόλογο. Από αυτό που σε πολλούς θα φανεί σαν στυγνή αντιγραφή, εγώ νομίζω πως βλέπω κάτι πολύ καλό να έρχεται. Απο την “εντελώς ειλικρινή” επανένωση των Massacre για να ξαναβγάλουν το ίδιο δίσκο, και μάλιστα χωρίς τον Kam Lee, προτιμήστε με κλειστά μάτια αυτόν εδώ….
7/10
Τάσος Δεληγιάνης
