Τους Μιλανέζους Macbeth τους πρωτοάκουσα όταν είχαν κάνει μία σχετική επιτυχία με το “Romantic Tragedy’s Crescendo”. Ασχέτως αν στην πορεία κατέληξαν να είναι πιο φλώροι κι απ’ τους Lacuna Coil, παραδέχομαι πως κομμάτια τύπου “Forever” (το αιώνια υποτιθέμενο hit της μπάντας) έμειναν ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Όπως είπα και πριν, τα χρόνια πέρασαν και εκείνη η όμορφη black/gothic νοοτροπία που τους χαρακτήριζε θυσιάστηκε στο βωμό του εμπορίου. Το “Neo-Gothic Propaganda” περίτρανη απόδειξη αυτού. Ακριβώς όπως συνέβη και με την περίπτωση των Theatre Of Tragedy, τα growls και η σκοτεινή μουντίλα έχουν δώσει τη θέση τους σε αγαπουλίστικες ερμηνείες και μελωδίες δευτέρας διαλογής, καταστρέφοντας ολοσχερώς ότι καλό πήγαν να κάνουν τότε. Ειδικά όταν ο Andreas Cislaghi προσπαθεί να το παίξει σκληρός η κατάσταση ξεφεύγει κατά πολύ. Με μία αρκετά μέτρια παραγωγή, οι φετινοί Macbeth δείχνουν πως ακόμα και στο κομμάτι ενορχήστρωσης πραγματοποιούν αγγαρεία. Το γεγονός ότι μετά από 45 λεπτά και συνολικά 10 τραγούδια δε μου έμεινε απολύτως τίποτα, πιστεύω τα λέει όλα. Μηδέν πάθος, μηδέν ατμόσφαιρα, απειροελάχιστη έμπνευση και όρεξη (με μόνη εξαίρεση το “Dogma”) και, γενικότερα, ένας δίσκος που έρχεται και φεύγει όπως ήρθε.
2/10
Χάρης Μπελαδάκης
