Είναι να βαράει κάποιος το κεφάλι του στον τοίχο όταν μια τεράστια μερίδα οπαδών της μουσικής μας περιμένουν εδώ και 140 χρόνια τους Crimson Glory να βγάλουν τον δίσκο που θα συνεχίσει την μαγεία που οι ίδιοι έχασαν μετά το “Transcendence” (δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, αλλά ok) όταν συγκροτήματα όπως οι Shadowkeep μένουν στην αφάνεια.
Ορμώμενοι από το Guildford της Αγγλίας το συγκρότημα έσκασε σαν βόμβα στα αυτάκια μου πίσω στο 1999. Ναι ρε, από τότε υπάρχουν, με το ομότιτλο EP τους το οποίο ήταν πραγματικά ένα υγρό όνειρο για κάθε οπαδό της μεγάλης των Crimson Glory σχολής. Κιθάρες ξυράφια, φωνή “σπάω κρύσταλλα” και πάει λέγοντας. Από τότε πολύ νερό κύλισε στο αυλάκι. Τρείς δίσκοι ακολούθησαν μέχρι το 2008 όπου το σχήμα έκανε ένα… διάλειμμα για δέκα χρόνια. Είναι πολλά, το ξέρω, και σίγουρα οι αλλεπάλληλες αλλαγές στο line up δεν βοήθησαν καθόλου. Ήρθε όμως ο καιρός για τον τέταρτο δίσκο τους που φέρει για μια ακόμα φορά το όνομα τους σαν τίτλο.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα λοιπόν. Πρώτα απ όλα να αναφέρω ότι την καυτή θέση πίσω από το μικρόφωνο την έχει αναλάβει ο πολύς James Rivera! Μιλάμε για μεταγραφή πρώτης τάξης και όπως είναι φυσικό ο άνθρωπος στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Το καθαριστικό δίδυμο των Chris Allen και Nikki Robson δίνει για άλλη μια φορά ρεσιτάλ riff-ο-λογίας! Η εναρκτήρια εισαγωγή με το σύντομο “Atlantis” ακολουθείται από τον καταιγισμό που λέγεται “Guardian Of The Sea”. Τα λόγια είναι περιττά. Ο δίσκος αυτός ανήκει σε μια άλλη εποχή όπου όροι όπως groov-α, καφρίλα, brakedown και δεν ξέρω εγώ τι άλλο ήταν ο περίγελος της μουσικής μας και όχι η πεπατημένη οδός. Κιθάρες φτύνουν ριφ αριστερά και δεξιά, αρμονίες, δισολίες… Τύμπανα οδοστρωτήρας… Ωχ τα αυτάκια μου.
Μέσα στον κακό χαμό υπάρχουν δύο ακουστικά περάσματα, το “Little Lion” και “Never Forgotten”… αν όμως δεν σας στείλει το αυχενικό στον άλλο κόσμο τότε το συγκρότημα έχει κρατήσει το εννιάλεπτο “Minotaur” για το τέλος. Ένας ύμνος στο power prog made in USA. Hell yeah! Εναλλαγές, ακουστικά μέρη… Σοκ και δέος!
Η ακρόαση του “Shadowkeep” με άφησε με μια γλυκόπικρη γεύση στο τέλος. Θεωρώ δεδομένο πως αυτή η μουσική δεν είναι αυτό που παρουσιάζουν οι φωστήρες του metal ως ότι το καλύτερο. Ξέρω πως και αυτός ο δίσκος θα ακουστεί από λίγους… θα εκτιμηθεί όμως από όλους αυτούς τους πιστούς. Μπορεί άραγε η δικαίωση να έρθει για ένα συγκρότημα ακόμα και μετά από τόσα χρόνια; Μπορεί. Κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και ακούστε το “Shadowkeep”.
9/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
