Μπύρα, αλκοόλ, λουκάνικα, γυναίκες με μεγάλα ντεκολτέ και κανάτες μπύρας στα χέρια και γενικότερα μουσική που ροκάρει επικίνδυνα και δοκιμάζει τις αντοχές στα ηχεία μου. Όλη η παραπάνω περιγραφή είναι η εικόνα που έχω για την μουσική των Onkel Tom οι οποίοι πραγματικά με διασκεδάζουν και με κάνουν να περνώ όμορφα όποτε τους ακούω. Φυσικά και δεν μιλάμε για μουσική ποιότητα έτσι; Ούτε περιμένουμε κάτι τέτοιο από το ποδοσφαίροαλκοόλομέταλ του Onkel Tom. Όλοι ξέρουμε ότι και ο ίδιος το κάνει αυτό για την κάβλα του ως επί το πλείστον και αυτό είναι προς τιμήν του. Δυστυχώς με το νέο τους άλμπουμ οι Onkel Tom, τολμώ να πω, πως κάνουν βουτιά προς τα κάτω και δοκιμάζουν τις αντοχές μας με άλλη μια δόση μπυρομέταλ η οποία όμως δεν προκαλεί τίποτα παραπάνω από βαρεμάρα μιας και το αποτέλεσμα μου ακούγεται τετριμμένο και επαναλήψιμο. Δεκατρία κομμάτια από τα οποία ξεχωρίζω μετά βίας τα 5 την στιγμή που το “Nunk est Bibendum”, o προκάτοχος του “Held”, φάνταζε καταπληκτικό όταν το άκουσα για πρώτη φορά πριν από τρία χρόνια. Δικαιωματικά μπορώ να πω ότι όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες δικαιούνται μια μέτρια στιγμή και το “Held” είναι αυτή η στιγμή για τους/τον Onkel Tom.
5.5/10
Κωνσταντίνος Καραγεώργος
[email protected]
