Λένε ότι ο χρόνος είναι αμείλικτος και ακόμα και το πιο σταθερό σπίτι κάποια στιγμή θα πέσει. Το ίδιο ισχύει και με πολλά συγκροτήματα τα οποία παρότι γίνονται πιο δημοφιλή η πίεση κουράζει και προκαλεί τριβές ανάμεσα στα μέλη τους με της γνωστές αποχωρήσεις. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι οι Spoil Engine που πλέον έχουν μόλις ένα ιδρυτικό μέλος στην σύνθεση τους ενώ και ο ήχος τους έχει αλλάξει αρκετά.
Οι Βέλγοι έχουν έτος ίδρυσης το 2004 αν και μόλις το 2007 κυκλοφόρησαν την πρώτη τους δουλειά. Τρία ακόμα άλμπουμ κυκλοφόρησαν από το τότε μέχρι το σήμερα με το “Renaissance Noir” να τους βρίσκει αναγεννημένους, κατά τους ίδιους, με μόνο αρχικό μέλος τον κιθαρίστα Steven Sanders. Με την φωνή της Iris Goessen πλέον στο τιμόνι ο ήχος τους είναι πιο κοντά από ποτέ στο μοντέρνο μέταλ.
Με τα θετικά και τα αρνητικά του αυτό. Καταρχάς η Iris έχει μια αρκετά σκληρή φωνή που μπορεί όμως να προσφέρει και πιο εμπορικές / μελωδικές στιγμές. Σίγουρα δεν κουράζει καμία στιγμή. Από εκεί και πέρα υπάρχουν κάποια hitάκια όπως το “The Hallow” με το κολλητικό refrain του ή το εναρκτήριο “R!iot” που σε κολλάει στον τοίχο. Εκεί όμως μπαίνουν και τα αρνητικά του θέματος. Γιατί όσο καλό είναι το “R!ot” δεν μπορώ να παραβλέψω την κιθάρα που κλάνει, ναι κλάνει, εκεί που κανονικά ένα ωραίο breakdown θα έδενε σαν λουκούμι.
Πραγματικά δεν βλέπω τον λόγο να πρέπει να προσπαθούν να τρίψουν την μούρη του ακροατή το “πόσο μοντέρνοι είναι” βάζοντας στον δίσκο πολλά και κουραστικά κλισέ του χώρου. Θα μπορούσαν να επενδύσουν περισσότερο στην φωνή της Iris, ενώ κομμάτια όπως το “Golden Cage” δείχνουν πως έχουν την δυνατότητα να προσφέρουν καλές συνθέσεις ακόμα και έξω από την ζώνη άνεσης τους.
Δεν ξέρω πόσο έχουν κοστίσει όλες αυτές οι αλλαγές μελών. Μπορεί ούτως η άλλως αυτή να ήταν η φυσική πορεία του ήχου τους. αν σταθεροποιηθούν πιστεύω πως θα έχουμε πιο ξεκάθαρη εικόνα στην επόμενη δουλειά τους.
7,0 / 10
Μιχάλης Νταλάκος
