Όσο ασχολείσαι με το metal, τόσο τυχαίνει να συναντάς συγκροτήματα των οποίων την ύπαρξη αγνοούσες αλλά εκείνα υπάρχουν στο χώρο εδώ και είκοσι, ακόμα και τριάντα χρόνια. Ένα από αυτά τα συγκροτήματα είναι οι Φινλανδοί Mirzadeh, οι οποίοι μετρούν είκοσι χρόνια ζωής. Βέβαια οι συγκεκριμένοι δεν έχουν και τόσο μεγάλη δισκογραφική παρουσία ώστε να ακούγεται το όνομά τους συχνά, τουλάχιστον εκτός των συνόρων της χώρας τους. Η τελευταία τους δουλειά, μάλιστα, κυκλοφόρησε το 2014 και η προηγούμενη από αυτή οχτώ χρόνια νωρίτερα. Όπως και να ‘χει, τον Οκτώβριο που μας πέρασε τα μέλη της μπάντας ξαναμπήκαν στο studio και με αφορμή τη συμπλήρωση είκοσι χρόνων ύπαρξης, κυκλοφόρησαν το EP “Sauna”, με πέντε καινούργιες συνθέσεις.
Δεν χρειάζονται πολλές ακροάσεις για να καταλάβεις ότι, τουλάχιστον σε σχέση με το “Desired Mythic Pride” του 2014, ο ήχος των Φινλανδών έχει γίνει πιο βαρύς, πιο γεμάτος και με περισσότερα black metal στοιχεία, ξεφεύγοντας από την ξεκάθαρη gothic αισθητική που χαρακτήριζε τον προηγούμενο δίσκο και επιστρέφοντας στον ήχο των δύο πρώτων albums, του “Ancient Rites” του 2003 και του “The Creatures Of Loviatar” του 2006. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως οι Mirzadeh έχουν διώξει εντελώς τη μελωδία από τη μουσική τους, όχι. Εξάλλου κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να γίνει, αφού η μελωδία είναι κυρίαρχο στοιχείο του ήχου τους και θα μιλούσαμε σε τέτοια περίπτωση για μια εντελώς διαφορετική μπάντα.
Κάτι τέτοιο είναι ξεκάθαρο στα κομμάτια “Valakea” και “Sauna”, τα οποία μάλιστα είναι αργά και ατμοσφαιρικά με μια πολύ ωραία doom/death αισθητική, με τη διαφορά ότι δεν υπάρχουν καθαρά γυναικεία φωνητικά, ενώ τα αντρικά είναι black αντί για death και σε κάποια σημεία ο Mirox χρησιμοποιεί καθαρά. Στα υπόλοιπα τρία τραγούδια έχουμε ένα μείγμα αργών μελωδικών σημείων και black metal ολέθρου. Και δεν είναι λίγες οι στιγμές που ένα γρήγορο ξέσπασμα, με τις κλασικές παγωμένες κιθάρες και τα blast beats, διακόπτεται από αργό και ατμοσφαιρικό πέρασμα, με ωραίες μελωδίες κιθάρας και πλήκτρων, για να ανεβάσει μετά ξανά ταχύτητες με καταιγιστικά τύμπανα. Καλύτερο τραγούδι του δίσκου είναι για μένα το εναρκτήριο “Rotten Sights”, το οποίο συνδυάζει τα προαναφερθέντα στοιχεία αλλά έχει και μια ωραία και ογκώδη ενορχήστρωση σε κάποια σημεία, που φέρνουν στο νου μπάντες όπως οι Dimmu Borgir.
Γενικά, το “Sauna” δεν είναι ένας δίσκος που θα σας ενθουσιάσει αλλά σίγουρα είναι ένας δίσκος που θα σας γοητεύσει και θα σας κάνει να τον ξανακούσετε. Οι συνθέσεις είναι καλογραμμένες και καλοεκτελεσμένες και πλαισιώνονται από μία πολύ καλή παραγωγή που τους δίνει όγκο και στιβαρότητα. Ας ελπίσουμε πως οι Mirzadeh δεν θα κάνουν πάλι εφτά χρόνια να εμφανιστούν αλλά θα μας παρουσιάσουν μια καινούργια ολοκληρωμένη κυκλοφορία στο άμεσο μέλλον.
6,5/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
