Καλό Heavy/Power από το New Jersey το οποίο όμως αντλεί το μεγαλύτερο μέρος των επιρροών του κυρίως από το βρετανικό κλασσικό ήχο των Judas Priest, Motorhead, Iron Maiden και Def Leppard, φυσικά φιλτραρισμένο για τα αμερικάνικα δεδομένα κυρίως με ένα μηδαμινό sleazy vibe, ενώ σε ελάχιστα σημεία η γραμμές τις φωνής έχουν ένα αέρα που παραδόξως θυμίζει Marillion. Επίσης πολύ έντονες οι Thin Lizzy επιρροές. Γενικά αυτός ο δίσκος αποτελεί το τέταρτο ολοκληρωμένο πόνημα της μπάντας και συνεχίζει τη λογική ακουστική πορεία του προκατόχου του (το καλύτερο τους για μένα), δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στο Heavy μέρος, ενώ συνολικά είναι τουλάχιστον δύο σκαλοπάτια κατώτερός του. Όσοι έχετε ξανασχοληθεί με την μπάντα θα παρατηρήσετε ότι οι ταχύτητες έχουν πέσει αισθητά. Παρόλα αυτά ο δίσκος δε χάνει σε δυναμισμό (απλά έχει μερικά πολύ μέτρια κομμάτια). Πολύ μεγάλο ατού της συγκεκριμένης μπάντα η πολύ καλή απρόσμενη απόδοση της φωνής σε λιγοστά κομμάτια αλλά και μερικές πολύ καλές συνθετικές εμπνεύσεις. Έτσι αρκετά είναι τα κομματάκια που ξεχωρίζουν θεαματικά. Κακή επιλογή η έναρξη του δίσκου με τα δύο συγκεκριμένα τραγούδια της μπάντας καθώς δεν είναι αντιπροσωπευτικά του επιπέδου που αρχίζει να πιάνει ήδη από το ξεχωριστό “Last Chance” και μετά. Πολύ καλά riffs εναλλάσσονται με ψιλό-ανώμαλα leads και το αρκετά ιδιαίτερο songwriting αγγίζει το Progressive Metal στα πιο ‘ψαγμένα’ τραγούδια. Πολύ καλά κομμάτια και το σκοτεινό “Ride of the Headless Horseman” αλλά και το πιο ‘μελωδικό’ “Hangman’s Prayer”. Και το “Slaves to the Alchemist” αρκετά συμπαθητικό σε πιο βαρύγδουπο ύφος, ενώ το “Run to Beat the Devil” συμπληρώνει το όμορφο σερί όντας ίσως και ένα από τα καλύτερα της μπάντας, με πολύ πιασάρικο refrain και leads. Και η μπάντα κυριολεκτικά αφήνει τα καλύτερα για το τέλος! Προτελευταίο κομμάτι η τρομερή διασκευή στην πολύ καλή μπαλάντα “Rain” των Θεών Uriah Heep (αποκάλυψη No1 για τον τραγουδιστή, ακολουθεί και η δεύτερη αποκάλυψη). ΚΑΙ πανικός με το καλύτερο τραγούδι τόσο της μπάντας όσο και του δίσκου όπου η μπάντα παίζει ένα μοναδικό, εντελώς ξεκάρφωτο, μίγμα Melodic Metal και Neo-Prog και το οποίο ξετυλίγεται στο εννιάλεπτο έπος που ακούει στο όνομα “Seasons of the Cemetery” το οποίο και αποτελεί και ένα από τα πιο πειραματικά τραγούδια της μπάντας. Σοκαριστικά τα σημεία που θυμίζουν τέρμα Marillion αλλά και όλα τα οργανικά μέρη του κομματιού. Ένα από τα καλύτερα Epic Rock τραγούδια της περσινής χρονιάς. Και μόνο για αυτό το τελευταίο κομμάτι αξίζει να ελέγξετε το δίσκο αν και σίγουρα ενώ δεν αποτελεί συνολικά ο δίσκος κανένα αριστούργημα όλο και κάτι θα έχει να πει στους λάτρεις του πιο κλασσικού ήχου.
7.5/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
