Ναι… το παραδέχομαι. Οι Praying Mantis είναι από τις μουσικές μου λατρείες. Ειδικά από τις κυκλοφορίες του 1992 και μετά που το γυρίσανε σε πιο melodic rock φόρμες. Θυμάμαι κάπου πίσω στο 1995 όταν ήμουν Αγγλία, με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος να μου πει ότι ανακάλυψε δίσκο Praying Mantis με τίτλο “A Cry For A New World”, ο οποίος ήταν μεγάλο έπος.
Τότε χωρίς YouTube και γρήγορο internet δεν είχαμε γνώση ότι η μπάντα που είχε βγάλει το “Time Tell No Lies” συνέχιζε ακάθεκτη και είχε ήδη κυκλοφορήσει άλλα δύο album στην Ιαπωνία, τα μυθικά “Predator In Disguise” και “A Cry For The New World”. To δεύτερο μάλιστα, μπορώ να πω ότι μέχρι και σήμερα είναι μέσα στα 10 καλύτερα album που έχω ακούσει ποτέ. Από τότε έχουν βγάλει αρκετά albums τα οποία είναι από εξαιρετικά έως και αξιόλογα σεβόμενοι πάντα το κοινό τους.
Και ερχόμαστε λοιπόν στο 2015 για να ακούσουμε το νέο τους album με γενικό τίτλο “Legacy”, στο οποίο έχουν (κλασσικά …) νέο τραγουδιστή, τον Ολλανδό John Cuijpers.
Το album ξεκινάει δυνατά με το video clip του δίσκου (το είχαμε δει εδώ και καιρό) ένα πολύ ωραίο και επικό κομμάτι με τίτλο “Fight For Your Honor”. Το κομμάτι είναι τυπικό δείγμα Praying Mantis με ωραίες μελωδικές κιθάρες και δυνατά πεντακάθαρα φωνητικά. Το πρώτο μισό του δίσκου είναι εξαιρετικό. Ειδικά όταν περνάνε σε πιο AOR μονοπάτια, δίνουν τις καλύτερες ερμηνείες του δίσκου.
Κομμάτια όπως “The One”, “Believable” και “All I See” δεν γράφονται κάθε μέρα. Κάπου εκεί το “Legacy” κάνει μια μικρή κοιλιά με κομμάτια που δεν θα τα έλεγα fillers σε καμία περίπτωση αλλά δεν είναι και στο επίπεδο του υπόλοιπου δίσκου. Το καλό όμως είναι ότι η μπάντα επιστέφει με τα 2 τελευταία κομμάτια (“Fallen Angel” και “Second Time Around”) τα οποία είναι τυπικότατα Praying Mantis για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις.
Σε γενικές γραμμές μιλάμε για ένα εξαιρετικό δίσκο με μερικές top class στιγμές. Πιστεύω ότι είναι ένα κλικ καλύτερος από το προηγούμενο (“Sanctuary” – 2009) χωρίς φυσικά να φτάνει τα επίπεδα κλασσικών albums όπως το “A Cry For A New World”, το “To The Power Of Ten”, “Forever In Time” ή το “Nowhere To Hide”. Συνεχίζει όμως την τρομερή παράδοση των εξαιρετικών albums, αυτής της απίστευτής και τόσο υποτιμημένης μπάντας.
8/10
Χρήστος Κάππας
[email protected]
