Οι Asofy είναι μια διμελής μπάντα που υπάρχει από το 2001 και επιδιώκει να πειραματιστεί μουσικά σε ένα διευρυμένο black και doom πλαίσιο. Το μεγαλύτερο τους εμπόδιο σε αυτή την προσπάθεια είναι ότι είναι Ιταλοί. Δεν θα πω περισσότερα, όλοι ξέρουμε πως καταλήγει αυτό.
Το τέταρτο studio album των Μιλανέζων περιέχει μερικές ενδιαφέρουσες αργόσυρτες μελωδίες, αλλά η έλλειψη όγκου και τα μικρολαθάκια στην παραγωγή δεν βοηθούν ιδιαίτερα ώστε να αποδώσουν αυτές οι καλές ιδέες πλήρως. Το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται στα φωνητικά του σχήματος. Ας βρεθεί κάποιος υπεύθυνα να μας πει, τι έχουν πάθει αυτοί οι άνθρωποι στην Ιταλία με τους ψιθύρους και τα μουρμουρητά και βγάζουν δίσκους που περιέχουν από την αρχή μέχρι το τέλος μόνο τέτοια; Δεν ξέρω αν πρέπει να χρεώσω αυτό το φετίχ στους εξαιρετικούς συμπατριώτες τους Ataraxia και τους πειραματισμούς των τελευταίων σε κομμάτια όπως το “Fountains” από το “Lost Atlantis”. Οι Ataraxia είχαν κερδίσει αναμφίβολα μια θέση στο πάνθεο των underground πειραματικών σχημάτων στα τέλη της δεκαετίας του ‘90, με το ιδιαίτερο ύφος τους. Το ζήτημα εδώ είναι ότι τέτοιες ιδιαιτερότητες δεν αποτελούν πανάκεια. Χρειάζεται θεατρικότητα και ιδιαίτερη μαεστρία αν θέλεις να κινηθείς αποκλειστικά σε ένα τέτοιο ύφος, αλλιώς γρήγορα θα καταλήξεις μονότονος και κουραστικός.
Σε τραγούδια μεγάλης διάρκειας, όπως το ομώνυμο του δίσκου, το πρόβλημα αυτό γίνεται ιδιαίτερα εμφανές. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό παράδειγμα, καθώς αν είχε χρησιμοποιηθεί ένα πιο συμβατικό είδος ερμηνείας, ίσως μιλούσαμε τώρα για ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Για να βασιστείς σε τέτοιο βαθμό, σε ένα συγκεκριμένο και μάλιστα τόσο ανορθόδοξο είδος φωνητικών θα πρέπει είτε να το έχεις τελειοποιήσει στον υπερθετικό βαθμό, ή να διαθέτεις μάγο στην ενορχήστρωση και στην παραγωγή. Το πρόβλημα είναι ότι κανένα από τα δύο δεν συμβαίνει εδώ. Φανταστείτε ότι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του δίσκου είναι το “Residuo”, διότι περιέχει μόνο απαγγελίες και έχει μικρότερη διάρκεια, με αποτέλεσμα να αναδειχθεί η μελωδία στα πλήκτρα, χωρίς να κουράσει.
Δεν γνωρίζω αν φίλοι σχημάτων όπως οι εγχώριοι Sun Of Nothing βρουν κάτι που τους εκφράζει στο “Amusia”. Ίσως. Προσωπικά όμως, αυτή η λογική πειραματισμός για τον πειραματισμό και ιδιοτροπία για την ιδιοτροπία δεν μου είπε πολλά ούτε όταν ήταν της μόδας κάποτε, πόσο μάλλον τώρα.
4,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
