Η Ελληνική black metal σκηνή έχει αφήσει το δικό της στίγμα παγκοσμίως και έχουν γραφτεί άπειρα λόγια γι αυτήν, ενώ πρόσφατα αποτυπώθηκε και σε βιβλίο. Πράγμα που σημαίνει ότι η κληρονομιά της είναι μεγάλη και βαρύνουσα, με συνέπεια την ύπαρξη πολλών συγκροτημάτων ειδικά εντός Ελλάδος.
Ένα τέτοιο συγκρότημα είναι και οι Drakon Ho Megas. Με δύο album μέσα σε ενάμιση χρόνο, δείχνουν πολύ ενεργητικοί και έχουν σκοπό να συνεχίσουν αυτήν την κληρονομιά. Ήδη ακούγονται αρκετά βελτιωμένοι σε σχέση με το ντεμπούτο τους, δίνοντας περισσότερο βάση στην ατμόσφαιρα, μειώνοντας το riffing και την ευθύτητα, διατηρώντας τον ελληνικό στίχο, καθώς και το αντιχριστιανικό concept και δίνοντας βάση στο σύνολο παρά μεμονωμένα στις συνθέσεις.
Απλά δε ξέρω αν είμαι εγώ ο γεροπαράξενος της υπόθεσης, αλλά θα ήθελα λίγο περισσότερη προσωπικότητα και αυθεντικότητα στον ήχο. Δε ξέρω αν υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα, αλλά θέλω κάτι παραπάνω από συγκροτήματα όπως αυτό που θυμίζουν πρώιμους Varathron και πρώιμους Kawir (σ.σ.: άντε και λίγο Rotting Christ στην προκειμένη περίπτωση) χωρίς όμως να το πηγαίνουν παραπέρα, όσο άρτιοι, μεστοί και καλοδουλεμένοι είναι. Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουν περάσει τριάντα χρόνια πλέον από τους δίσκους εκείνης της εποχής που έγραψαν ιστορία. Είναι καιρός να πάμε παρακάτω.
Κι αυτό δεν το γράφω από κακία, αλλά γιατί βλέπω συγκροτήματα όπως το συγκεκριμένο που διαθέτουν προοπτικές οι οποίες δείχνουν δυνατότητες για ακόμα μεγαλύτερα πράγματα. Κάπως όμως θα πρέπει να απογαλακτιστούμε γιατί μόνο με την πρόοδο πάμε μπροστά, αν επαναλαμβάνουμε συνέχεια τα ίδια πράγματα χάνεται η ουσία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα σε αυτό είναι ο ήχος των τυμπάνων που έχει φτιαχτεί για να θυμίζει το drum machine των συγκροτημάτων που το χρησιμοποιούσαν αναγκαστικά εκείνη την πρώτη χρυσή περίοδο. Ναι, όλοι το λάτρεψαν και θυμίζει αυτές τις εποχές που έβγαινε ο ένας δίσκαρος πίσω από τον άλλο, είναι καιρός όμως να πάμε μπροστά και να καταλάβουμε ότι μπορούμε να αγαπάμε το παρελθόν χωρίς όμως να κολλάμε σ’ αυτό και να το αναμασάμε.
6.5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
