Οι Amaranthe είναι η ένοχη απόλαυσή μου και δε ντρέπομαι καθόλου γι’αυτό. Ούτε φοβερά νοήματα, ούτε ακροβατικά με υψηλή τέχνη. Απλά πιασάρικη, feel-good pop μουσική με κιθάρες και μέχρι εκεί. Το κάνουν υπερβολικά καλά. Τι σχέση έχουν τώρα οι Amaranthe με τους Metalite θα αναρωτηθείτε.
Λοιπόν, εκτός του ότι και οι δύο μπάντες κατάγονται από τη Σουηδία, οι Metalite ανήκουν στην μεγάλη των Amaranthe σχολή, χωρίς τα τριπλά φωνητικά. Κι όμως η παρέα του Olof Mörck και της Elize Ryd έφτασε στο σημείο να έχει επηρεάσει άλλα σχήματα να ακολουθήσουν τον ήχο που μεταξύ μας εκείνοι πρώτοι τελειοποίησαν. Το θέμα είναι όμως, πόσους Amaranthe πραγματικά χρειαζόμαστε;
Το “A Virtual World” αποτελεί τον τρίτο δίσκο των Metalite και με τον κίνδυνο να ακουστώ υπερβολικά αρνητικός δεν προσφέρει δυστυχώς τίποτα το εξαιρετικά αξιόλογο πέραν έντεκα pop κομματιών τα οποία αδυνατούν να ξεφύγουν από τον μοντέρνο μεν, στερεότυπο και πλαστικοποιημένο δε, ήχο του. Τα κομμάτια του άλμπουμ έρχονται και παρέρχονται χωρίς καμία αίσθηση περιπέτειας, αφήνοντας την εντύπωση ότι ακούς κάποιον mainstream σταθμό στο ραδιόφωνο που λόγω έλλειψης ραδιοφωνικών παραγωγών (εκτός του τιτάνα Μιχάλη Τσαουσόπουλου) παίζουν σε επανάληψη τα ίδια και τα ίδια.
Το αξιοπερίεργο βεβαία είναι πως οι Metalite παρουσιάζονται σαν power metal μπάντα. Ακούτε μακρινά γέλια; Μη σας κάνει εντύπωση. Είναι από τη Γερμανία οι Helloween και από την Αμερική οι Jag Panzer που ακούγονται. Διότι οι Metalite στο “A Virtual World” έχουν σε τόσο περίοπτη θέση τα ηλεκτρονικά samples που υπερκαλύπτουν οποιοδήποτε άλλο όργανο. Νομίζω που και που υπάρχουν και κάποια ωραία solos. Για riffs δε το συζητάμε καν. Με τα κιάλια.
Μπορεί η τραγουδίστρια Erica Ohlsson να κάνει αξιότιμες προσπάθειες αλλά η συνεχής τοποθέτηση εύκολων hooks στις φωνητικές γραμμές των κομματιών κουράζει. Δε χρειάζεται κάθε κομμάτι οπωσδήποτε να είναι εν δυνάμει hit, πόσο μάλλον από τη στιγμή που μουσικά οι ιδέες που το απαρτίζουν είναι τόσο απλοϊκές και αδυνατούν να σηκώσουν αυτές έστω το βάρος των συνθέσεων.
Υπάρχουν κάποια κομμάτια που ξεχωρίζουν σχετικά, όπως το εναρκτήριο ομώνυμο, με refrain που θα μπορούσαν να είχαν γράψει οι Dynazty και το “Talisman” το οποίο θα μπορούσε επίσης να βρίσκεται σε κάποιο από τα πρώτα άλμπουμ των Amaranthe. Όντας όμως υπερβολικά light και ακίνδυνο, το “A Virtual World” είναι ο δίσκος εκείνος που θα βάλεις στο πεντάχρονο ανιψάκι σου για να ψευτοχτυπηθεί αλλά όταν δέκα χρόνια αργότερα σε ρωτήσει τι είναι το power metal, θα του δώσεις το “Defying The Rules” των Hibria χαμογελώντας σαρδόνια.
4,5/10
Βασίλης Μπατίλας
vasilis_vd@hotmail.com
