Χιλή, μια χώρα στην οποία δεν έχουμε δώσει βάση όσον αφορά το metal, κυρίως επειδή και η ίδια δεν έχει προσφέρει κάποιο τεράστιο όνομα μέχρι τώρα, παρά μόνο μεμονωμένους αστέρες όπως ο Tom Araya και μπόλικα underground σχήματα όπως οι Procession. Προσωπικά πάντως, όσον αφορά την πλειοψηφία της τοπικής σκηνής θα με πιάσετε αδιάβαστο.
Γιατί το αναφέρω αυτό; Επειδή οι In Asymmetry σχηματίστηκαν πριν τέσσερα χρόνια από φαινομενικά κάποια σημαντικά ονόματα της τοπικής σκηνής αλλά τα μόνα highlights που μπορώ να ξεχωρίσω είναι ο drummer των Deeds Of Flesh (κρατήστε αυτό το όνομα) Darren Cesca και ο τραγουδιστής Taylor Wientjes ο οποίος είχε τραγουδήσει ζωντανά με τους The Faceless το 2018. Από εκεί και πέρα και τα τέσσερα μέλη έχουν παίξει σε πολλά άλλα συγκροτήματα τα οποία εγώ δε μπορώ να αναγνωρίσω και ελπίζω να με συγχωρέσετε γι’ αυτό αν είστε γνώστης της σκηνής.
Στο θέμα μας και στους In Assymetry, καθώς το “Ashes Of Dead Worlds” είναι το ντεμπούτο τους και σε αυτό ακούμε technical/brutal death metal. Και πριν πείτε ότι πάνε να πατήσουν στην επιτυχία των Deeds Of Flesh που παίζουν σε παρόμοιο στυλ, ίσως ισχύει και ίσως όχι γιατί όλα τα μέλη έχουν προϋπηρεσία σε ανάλογα συγκροτήματα, κάποιοι κιόλας συμμετείχαν και σε slam συγκροτήματα, χωρίς όμως να ακούμε slam επιρροές στον ήχο τους. Επιρροές θα βρείτε από σχεδόν παντού, και οι Deeds Of Flesh σίγουρα θα έρθουν στο μυαλό κάποιου, αλλά κι αυτοί πάνε γυρεύοντας καθώς επέλεξαν να διασκευάσουν το “Sense Of The Diabolic”.
Συνθετικά πάντως προσπαθούν να ντριμπλάρουν κάπως αυτήν τη σύγκριση προσπαθώντας να ενσωματώσουν στοιχεία από ανάλογα συγκροτήματα, αλλά στο τέλος μένει η αίσθηση της αντιγραφής και ότι το συγκρότημα είναι απλά φόρος τιμής στους ήρωές του και όχι κάτι παραπάνω. Όμως αυτό στο συγκεκριμένο είδος αυτό είναι ένα έξτρα μειονέκτημα, καθώς οι υπεργρήγορες ταχύτητες πάνω στις οποίες παίζουν, έτσι που συνδυάζονται με τη συνθετική ανεπάρκεια κουράζουν αφάνταστα, και σκεφτείτε κιόλας ότι μαζί με τη διασκευή ο δίσκος διαρκεί μόλις τριάντα τέσσερα λεπτά! Αν καταφέρνεις μέσα σε τριάντα τέσσερα λεπτά να κουράζεις τον ακροατή ρε φίλε, τι να πω μετά;
Για να μη ξεφύγω πολύ όμως, δεν αμφισβητώ την ικανότητα των μελών του συγκροτήματος αλλά τη συνθετική ανεπάρκειά τους. Σε αυτό το είδος όταν οι συνθέσεις δεν είναι έστω σε ανεκτό επίπεδο, η φυσική ταυτότητα του είδους προκαλεί το υλικό να καταλήξει ακόμα πιο ανυπόφορο και κουραστικό. Μείνετε οπωσδήποτε μακριά (εκτός κι αν σας αρέσει το γεγονός ότι ο ήχος πλησιάζει ηχητικά σε κομπρεσέρ, εσείς είστε ειδική περίπτωση).
4/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
