Για κάποιο περίεργο λόγο, η σχέση μου με τους Debauchery πάει κάτι χρόνια πίσω, στα λυκειακά χρόνια όταν έκατσα να τους ακούσω εντελώς τυχαία μια φορά που είχα πάρει σβάρνα κάτι death metal μπάντες στο YouTube (έτσι μάθαμε οι νέοι, τι να κάνουμε). Ανακάλυπτα το είδος τότε και συγκεκριμένα με τους Debauchery είχα φάει ένα κάποιο κόλλημα με το τραγούδι τους “Demon Slayer” από το “Kings Of Carnage” του 2013.
Βάλε και ότι οι Γερμανοί death ‘n’ rollers είναι κολλημένοι με το Warhammer 40k που το αγαπώ, δεν ήθελε και πολύ για να κολλήσω εκείνη την περίοδο τουλάχιστον. Αργότερα ωστόσο τους άφησα για λόγους που θα αναλύσω εδώ, μιας και αυτή η κυκλοφορία περικλείει στην ουσία όλο το πρόβλημα που έχω εγώ προσωπικά ως ακροατής με τους Debauchery.
Αυτό που με απωθεί από τη συγκεκριμένη κυκλοφορία είναι ο υπερβολικά πολύς χαβαλές που κάνει η μπάντα κατά κόρον και χάνεται έτσι το όλο νόημα της μουσικής. Αυτό που με χαλάει ακόμα περισσότερο είναι ότι η μπάντα μπορεί να γράψει καλά τραγούδια, χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Demon Slayer” το οποίο ακόμα το απολαμβάνω, και αντί να συνεχίσει σε αυτή τη γραμμή, χάνει τη μπάλα «χαβαλεδιάζοντας» και βγάζοντας μια προχειρότητα στις συνθέσεις.
Και είναι άλλο προφανώς να κάνεις χαβαλέ στα κομμάτια σου και να σου βγαίνει αβίαστα και άλλο να καταστρέφεις τη μουσική σου για χάρη του χαβαλέ. Και για μια ακόμα φορά οι Debauchery αυτό ακριβώς κάνουν. Για να καταλάβετε τι γίνεται, σε ένα κομμάτι ξεσηκώνουν όλη τη βασική μελωδία από το “War Machine” των AC/DC. Ενώ παίζουν death metal. Υποτίθεται. Και ναι μπορεί το death metal να είναι ένα είδος που προσφέρει απίστευτη ελευθερία αλλά όπως σε όλα υπάρχουν όρια, έτσι υπάρχουν κι εδώ.
Άμα σου αρέσει τόσο πολύ ο χαβαλές, πήγαινε πάρε τον άλλο το τζίβα και το θίασό του (ξέρετε ποιους λέω) και παίξτε τον Καραγκιόζη και το καταραμένο φίδι σε death metal εκδοχή. Δεν πάει έτσι. Και πραγματικά στεναχωριέμαι όταν μια μπάντα καταστρέφει τις προοπτικές της για χάρη ενός και μόνο στοιχείου. Είναι πραγματικά κρίμα.
4/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
theoskats@yahoo.gr
