Χωρίς να γνωρίζω καμιά από τις επιρροές που αναφέρουν στο promotional κείμενο, οι Dark Age φαίνεται να βγάζουν αυτή τη μουσική που ισορροπεί ανάμεσα στα καλύτερα στοιχεία της σύγχρονης rock/metal σκηνής. Μελωδίες, καθαρά φωνητικά, riff και growl που δεν φτάνουν εν τέλει να πνίγουν το κομμάτι. Τα τρία πρώτα κομμάτια πέρασαν πολύ γρήγορα και ευχάριστα. Κάθε μία από τις συνθέσεις με τη διαφορετική, δική της προσωπικότητα. Ένα κομμάτι σαν το “Fight!” μπορώ να πω πως μου θύμισε μπάντες όπως οι Bullet For My Valentine, Bless The Fall κ.λπ. με λίγο ίσως πιο βαρύ ήχο. Η κίνηση του δίσκου καλά κρατεί και παρόλο που περίμενα γύρω στο 5ο κομμάτι να ξεκινήσω να βαριέμαι, το “Don’t Let The Devil Get Me” είχε την κατάλληλη ατμόσφαιρα και groove για να ενθουσιαστώ και με το παραπάνω με αυτό που άκουγα. Τα guitar solo τολμώ να πω πως ήταν καταπληκτικά, κομμένα και ραμμένα πάνω σε κάθε μελωδία, χωρίς να κόβουν τη ροή του κομματιού. Παρόλο που η μπάντα κρύβει αυτό το emo στυλ σε όλα της τα κομμάτια που κοροϊδεύει κάθε «γνήσιος» μεταλάς, αν θέλει κάποιος να είναι αντικειμενικός πρέπει να αποδεχτεί πως ο δίσκος έχει άπειρα highlights. Είναι το ένα κομμάτι καλύτερο απ’ το άλλο και αδιαμφισβήτητα έχει γίνει μια καταπληκτική δουλειά ικανή να σταθεί σε ράφια καταστημάτων δίπλα σε πολύ μεγαλύτερα ονόματα. Το “A Matter Of Trust” πήρε με ευκολία τη θέση που του άξιζε σαν ένα από τα αγαπημένα μου της χρονιάς. Πρόκειται για ένα δίσκο που δε θα διστάσω να ακούσω και να ξανακούσω, αλλά και να προτείνω σε φίλους και γνωστούς. Ναι, ίσως να είναι αρκετά φλώρικο για τους «βαρυμεταλλάδες» αλλά εν τέλει σπέρνει.. Και ‘γω θα το ξανακούσω!
8.5/10
Ντένια Παλαιολόγου
