Αν μετρήσει κανείς ότι η μπάντα έχει ξεκινήσει από το 2009, ότι το Seven Sins είναι η δεύτερη ολοκληρωμένη τους κυκλοφορία, θεωρώ πως ήδη έχουν ξεκινήσει από ένα υψηλό επίπεδο. Η αλήθεια είναι ότι δεν άκουσα κάτι το τόσο διαφορετικό, αλλά εκτίμησα το γεγονός ότι αν και οι Give ‘Em Blood είναι αρκετά εμπορικοί και ακολουθούν την πεπατημένη, ταυτόχρονα καταφέρνουν να μη χάσουν τίποτα από την προσωπική τους ψυχοσύνθεση και αυθεντικότητα. Αλλά όσο να ‘ναι, το παράπτωμα τους ονομάζεται τυποποίηση και όσο και αν θεωρώ ότι έχουν στα κομμάτια τους συναισθηματικά ξεσπάσματα, δεν μπορώ να το αγνοήσω. Τα φωνητικά τους ίσως να τους απομακρύνουν λίγο από τα κλισέ. Ατού τους θεωρώ πως είναι ότι η μουσική τους δεν κάνει κοιλιά συνθετικά και χαίρεσαι να ακούς τον ήχο τους.( τους Machine Head προφανώς τους έχουν κορνιζάρει). Μειονεκτήματα όμως, γιατί βρήκα και από αυτά, είναι ότι δεν ξεχώρισα κάποιο κομμάτι, κάτι που με οδηγεί να πω ότι αν και η κυκλοφορία δεν έπεσε σε ένταση πουθενά, κατάντησε να είναι λίγο προβλέψιμη και βαρετή, από τη στιγμή που ήξερα τι θα ακούσω πριν παίξει. Το κακό είναι ότι υπάρχουν μπάντες που κάνουν αυτό που επιχειρούν οι Give ‘em Blood λίγο καλύτερα από αυτούς. Οπότε, στην τρίτη και τη φαρμακερή τους φορά, ας τολμήσουν να αποκτήσουν ταυτότητα, αφού έχουν ήδη τα σημαντικά εφόδια.
6/10
Ήλια Τσάρα
