Μεγάλη σφαλιάρα αυτός ο δίσκος. Πλήρης απομυθοποίηση. Ήταν φανερό πως ο Tolkki ήταν σε συνθετικό τέλμα στις τελευταίες δουλειές του με τους Stratovarius,όπως ήταν γνωστά και τα διάφορα προσωπικά θέματα που είχε τα τελευταία χρόνια. Η κυκλοφορία όμως του αναπάντεχα καλού “The Land of New Hope” την περασμένη χρονιά (του οποίου την κριτική μπορείτε να διαβάσετε εδώ), έφερε χαμόγελα σε όλους τους οπαδούς της μουσικής του και έδωσε ελπίδες όσο αφορά την μουσική ανάκαμψη του καλλιτέχνη. Ε λοιπόν, όλο αυτό δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια αναλαμπή. Και αυτό αποκαλύπτεται με τον χειρότερο τρόπο, μέσα από την ακρόαση του νέου του άλμπουμ υπό το όνομα Timo Tolkki’s Avalon “Angels of the Apocalypse”. Ο Tolkki επιστράτευσε, εκτός από αρκετούς και επιφανείς καλεσμένους όπως είχε κάνει και στην προηγούμενη δουλειά του, και δύο από τα πρώτα μέλη των Stratovarius, τον Tuomo Lassila στα τύμπανα και τον Antti Ikonen στα πλήκτρα, ως πυρήνα της μπάντας, βάζοντας τον πήχη πολύ ψηλά και εκτοξεύοντας τον ενθουσιασμό του κόσμου στα ύψη. Το ξεκίνημα του δίσκου όμως, σβήνει αμέσως τα χαμόγελα από το στόμα: σύνθεση-αντιγραφή παλιών Rhapsody και μάλιστα πολύ μέτρια, με έναν κουρασμένο (και κουραστικό κατ’ εμέ) Fabio Leone, μια σύνθεση πολύ μακριά από το επίπεδο του ταλέντου του τεράστιου Φιλανδού. Ακολουθεί ένα τυπικό euro power τραγούδι το οποίο θα περνούσε απαρατήρητο αν δεν το στόλιζε η φωνή της Floor Jensen που το μετατρέπει σε ένα συμπαθητικό άσμα. Στη συνέχεια όμως έρχεται το κακό “Rise Of The 4th Reich”, με έναν DeFeis πολύ μακριά από τις δόξες του, sample με ομιλία του George W Bush, με πολλές επαναλήψεις και αδιάφορες μελωδίες. Σ’ αυτό το σημείο είναι φανερό πως κάθε κομμάτι έχει προσαρμοστεί στον ήχο της μπάντας του κάθε καλεσμένου, κάνοντάς το να μοιάζει περισσότερο με συλλογή, παρά με μια ανεξάρτητη οντότητα. Το “Stargate Atlantis”, στο οποίο εμφανίζεται ξανά ο Leone, είναι λίγο καλύτερο από τα προηγούμενα, θυμίζοντάς μας κάτι από το παρελθόν του Tolkki. Ακόμα καλύτερο είναι το “You’ll Bleed Forever”, όπου μετά από ένα δυναμικό intro, μπουκάρει η φωνάρα της Jansen και τα σπάει, με το πιασάρικο ρεφρέν και το εξαιρετικό σόλο να συμπληρώνουν ίσως το πιο δυνατό κομμάτι του δίσκου. Η μπαλάντα “The Paradise Lost” δεν έχει τίποτα αξιόλογο, είναι τόσο τυπική και “κλισεδιασμένη” που δεν σώζεται ούτε από τη φωνή της Jansen. Σειρά να πάρει το μικρόφωνο παίρνει ο Zachary Stevens, και δεν με εκπλήσσει καθόλου ή ομοιότητα του “Neon Sirens” με τις δουλειές των Circle II Circle, με το “αμερικανιζέ” ύφος του να φαίνεται ξένο ως προς ότι προηγήθηκε, αυτό όμως δεν το κάνει λιγότερο συμπαθητικό απ’όσο είναι. Τα δύο επόμενα κομμάτια έχουν έντονο γυναικείο χαρακτήρα αφού στο “High Above Me” εμφανίζονται πίσω από το μικρόφωνο οι Simone Simmons, Elize Ryd και Caterina Nix, ενώ στο“Angels Of The Apocalypse” η ομάδα γίνεται τετραμελής με την προσθήκη και της Floor Jansen. Το πρώτο δεν είναι τίποτε άλλο από μια μπαλάντα με πλήκτρα και κιθάρα, μια αρκετά μελιστάλαχτη σύνθεση με ωραίες ερμηνείες. Το ομώνυμο κομμάτι έχει διάρκεια πάνω από εννέα λεπτά, φανερώνοντας τον επικό χαρακτήρα του, τυπικό γνώρισμα των τελευταίων κομματιών σε άλμπουμ του Tolkki. Η αλήθεια είναι ότι το περίμενα πιο δυναμικό και τα τέσσερα μπαλαντοειδή λεπτά με κούρασαν, η συνέχεια όμως είναι πραγματικά καλή, με τις τέσσερις φωνές να κεντάνε, αναλαμβάνοντας προφανώς τους ρόλους των τεσσάρων αγγέλων, αλλά στην πορεία ξαναρίχνει τις εντάσεις, γκρεμίζοντας κάπως ότι είχε χτίσει πιο πριν. Το τελευταίο instrumental “Garden Of Eden” είναι ανάξιο λόγου και η παρουσία του δεν έχει καμία σημασία. Άρα, πέρα από τρία τραγούδια και μισό, δεν βρίσκω κάτι που να αρμόζει στο παρελθόν και την αξία των εμπλεκόμενων μουσικών, και δεν μιλάω για τους καλεσμένους. Οι μέρες δόξας έχουν περάσει προ πολλού και με τέτοιες κυκλοφορίες δεν φαίνεται τρόπος επιστροφής. Μέσα στο μυαλό μου τριβελίζει η σκέψη ότι υπήρξε βιασύνη να κυκλοφορήσει το άλμπουμ ώστε να εκμεταλλευτεί το momentum του προηγούμενου, και αν ισχύει κάτι τέτοιο πρόκειται για μέγιστο σφάλμα και έγκλημα με αποτελέσματα αντίθετα από τα προσδοκούμενα. Το “Angels of the Apocalypse” είναι το δεύτερο σκέλος μιας θεματικής τριλογίας αλλά μετά από αυτό, δεν έχω ούτε την όρεξη, ούτε το κουράγιο ν’ ακούσω το τρίτο μέρος.
4.5/10
Νίκος Κεφαλίδης
