Εδώ έχουμε μια άγνωστη περίπτωση για εμένα, αλλά και αρκετά παράξενη θα μπορούσα να πω. Οι Γερμανοί The Intersphere κυκλοφορούν την πέμπτη τους δουλειά, με τίτλο “The Grand Delusion”, έχοντας κάνει ένα διάλειμμα πέντε ετών από την προηγούμενη κυκλοφορία. Είμαι παντελώς άσχετος με την μουσική των Γερμανών και μπορώ να πω με ασφάλεια ότι διαβάζοντας την κριτική του δίσκου που έχει προηγηθεί σε κριτική εδώ στο GreekRebels, το “Interspheres Atmospheres”, νομίζω ότι μπερδεύτηκα περισσότερο.
Η ίδια η μπάντα θέλησε με το “The Grand Delusion”, να δώσει μια πιο live και «άγρια» αισθητική στο δίσκο, όπως και η ίδια σημειώνει στο δελτίο τύπου. «Η παραγωγή εστίασε στην ηχογράφηση των τεσσάρων κύριων οργάνων ζωντανά και όσο το δυνατόν λεπτομερέστερα, και κατά συνέπεια αποφεύχθηκε η επικάλυψη με πολλά επίπεδα. Έχουμε επίσης πειραματιστεί με νέα ανοιχτά κουρδίσματα και αμέτρητα πετάλια που κάνουν τον ήχο περισσότερο παραμορφωμένο και βρώμικο.»
Δεν μπορώ να πω ότι το “The Grand Delusion” δεν πλησιάζει αυτή την περιγραφή. Είναι ένας κατ’ εξοχήν ζωντανός δίσκος, με αρκετή επιθετικότητα μέσα του, όση μπορεί να προσδώσει το συγκεκριμένο είδος μουσικής. Θα μπορούσα να πω από την αρχή ότι το alternative/prog/rock/ψιλο-metal της μπάντας με αφήνει ασυγκίνητο στο μεγαλύτερο μέρος της ακρόασής του. Οι αμερικάνικες επιρροές τους από μοντέρνο rock, κοιτάζουν κατ’ ευθείαν στους 30 Seconds To Mars και μπορώ να πω ότι είναι το στοιχείο το οποίο με απομακρύνει από τη μουσική τους.
Οι ακροάσεις του δίσκου, μου παρουσιάζουν έναν πολύ μέτριο δίσκο, ο οποίος μπορεί να έχει τις μελωδίες, αλλά δεν είναι αρκετές για να δώσουν το κάτι παραπάνω. Υπάρχουν τα ατμοσφαιρικά breaks και κάποιες στιγμές που τα riffs παίρνουν το πάνω χέρι, όπως στο ομώνυμο τραγούδι αλλά και στο πρώτο single“Secret Place”, αλλά τα πάντα ακούγονται μέτρια και χωρίς ψυχή.
Μόλις όμως φτάνουμε στο ένατο τραγούδι του δίσκου, η μπάντα μεταμορφώνεται και είναι λες και τα μέλη της πήραν αναβολικά δημιουργικότητας. Το “New Maxim” είναι ένα πολύ θεατρικό τραγούδι το οποίο δίνει μια άλλη οπτική στη μουσική της μπάντας, καθώς και μια όντως πιο άγρια δυναμική στη μουσική τους. Το “Linger” ακολουθεί και είναι ένα ωραίο ατμοσφαιρικό, σχεδόν μπαλαντοειδές τραγούδι, το οποίο έχει πολύ όμορφες μελωδίες και κλείνει με ένα καταπληκτικόriff, το οποίο με αφήνει άφωνο.
Το “You Feel Better When I Feel Bad” είναι απλά το τραγούδι με το καλύτερο και πιο πιασάρικο ρεφρέν. Είναι από αυτά το τραγούδια που τα ακούς συνέχεια και συνέχεια μόνο και μόνο για να ακούσεις την κορύφωση του ρεφρέν. Το “Shipwreck” που κλείνει το δίσκο, δίνει στον όρο επιρροή Pink Floyd, καινούργια έννοια. Πολύ ωραίο ατμοσφαιρικό τραγούδι, που κλείνει ιδανικά το δίσκο, αφήνοντας μια πικρή γεύση στο μυαλό.
Τελειώνοντας την ακρόαση του δίσκου, έχω μείνει τόσο μα τόσο στεναχωρημένος. Αυτό γιατί οι The Interspheres, δείχνουν ότι έχουν πολλά «ούμπαλα» για να γράφουν πολύ καλή μουσική, αλλά για κάποιο παράξενο τρόπο, δεν μπορούν να μετουσιώσουν της ιδέες του σε καλή μουσική. Όταν πάνε σε πιο θεατρικές κατευθύνσεις, η μουσική αλλά και οι μελωδίες τους βγαίνουν σε πολύ υψηλά επίπεδα και δεν υπάρχει περίπτωση να μην αρέσουν και στους πιο απαιτητικούς οπαδούς. Από τη στιγμή που δεν έχω καμιά επαφή με το παρελθόν της μπάντας, δεν μπορώ να συγκρίνω το “The Grand Delusion” με κάποια παλαιότερη κυκλοφορία, αλλά μένω απογοητευμένος γιατί μόλις τέσσερα τραγούδια με ικανοποίησαν.
5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
