Αυτή τη φορά το μουσικό μας ταξίδι θα μας πάει μέχρι τη Σκανδιναβία, όπου θα γνωρίσουμε τους SickOmania, οι οποίοι ιδρύθηκαν το 2019 από τον Δανό κιθαρίστα Arne Lunde. Μέσα στην ίδια χρονιά ο Lunde έγραψε αρκετά τραγούδια και προς το τέλος του χρόνου ήρθε σε επαφή με τον Σουηδό drummer Lawrence Dinamarca (Avund, Loch Vostok, ex-Nightrage), με τον μπασίστα Jesper Olsen (ex-Dominus) και τον τραγουδιστή Kenneth Iversen. Η ηχογράφηση ξεκίνησε το Δεκέμβριο του 2019 στα Unique Sound Image Factory στούντιο, με τον ίδιο τον Lunde να έχει αναλάβει και την παραγωγή. Έπειτα από τρία singles, που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2020 και στο 2021, πήρε σειρά το πρώτο τους ομώνυμο άλμπουμ.
Το “SickOmania” συνδυάζει στοιχεία κυρίως από το thrash και το death metal, με κάποια κλεισίματα του ματιού προς το heavy metal. Συναντάμε κυρίως την κλασική εναλλαγή μεταξύ γρήγορων και mid-tempo ταχυτήτων, όπου η μουσική αλλάζει ανάλογα με το είδος. Στο death metal κομμάτι έχουμε πιο βαρύ ήχο, με πιο δυναμικά τύμπανα και βαριά riffs αλλά και breakdown riffs, ενώ όταν υπάρχει μετατόπιση προς το thrash metal, ο ήχος είναι λιγότερο βαρύς, με περισσότερο groove, αν και η μουσική είναι το ίδιο δυνατή και στις δύο περιπτώσεις με το σβέρκο να δουλεύει υπερωρίες.
Παράλληλα, όμως, οι SickOmania εισάγουν και αρκετή μελωδία στη μουσική τους, ιδιαίτερα στα πιο αργά περάσματα, όπου οι κιθάρες αναλαμβάνουν έναν πιο μελωδικό και ατμοσφαιρικό ρόλο. Φτάνουν μάλιστα σε σημείο να βάλουν και μελωδίες από ακουστική κιθάρα, όπως συμβαίνει στο τέλος του “Asystoli” ή στην εισαγωγή του “Theater Of Memories”. Επίσης, θα ακούσουμε και αρκετά μελωδικά σόλο, τα οποία πολλές φορές έρχονται μετά από ένα γρήγορο και βαρύ σημείο.
Αν μέχρι στιγμής αυτά που έχω γράψει δεν σας κάνουν μεγάλη εντύπωση, είναι γιατί ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα που βρήκα στο “SickOmania”. Ότι δηλαδή ενώ είναι ένας δυνατός δίσκος, δεν είναι κάτι το πρωτότυπο. Είναι κάτι που έχουμε ακούσει άπειρες άλλες φορές από άπειρα άλλα συγκροτήματα. Όλα οι συνθέσεις ακολουθούν ένα χιλιοπερπατημένο δρόμο και πιστεύω πως δεν θα κάνουν απολύτως καμία εντύπωση στους οπαδούς του death και του thrash metal. Εγώ πάντως όταν τελείωσα την ακρόαση του δίσκου, δεν είχα τίποτα που να μου έχει μείνει από αυτόν.
Βασικά αυτό δεν είναι εντελώς αλήθεια. Υπήρχε κάτι το οποίο μου έμεινε, κυρίως γιατί ήταν κάτι που διέφερε από τον υπόλοιπο δίσκο, οπότε ήταν εύκολο να μου κάνει εντύπωση. Και αυτό ήταν το τελευταίο κομμάτι, το “Beyond The Ninth Gate”, που πρόκειται για μια δεκάλεπτη ορχηστρική σύνθεση, η οποία έχει αρκετές εναλλαγές όσο προχωράει.
Στην αρχή ξεκινάει με χαλαρούς μελωδικούς ρυθμούς, που πατάνε περισσότερο σε heavy metal μονοπάτια, ενώ σιγά σιγά αρχίζει να γίνεται ολοένα και πιο δυνατό, με πιο βαριές κιθάρες και πιο δυναμικά τύμπανα. Μετά τη μέση ρίχνει την ένταση και τις ταχύτητες και γίνεται πιο ατμοσφαιρικό και μινιμαλιστικό, για να σκάσει απότομα πριν το τέλος ένα καταιγιστικό ξέσπασμα με blast beats και γρήγορες κιθάρες.
Είναι σίγουρα η πιο ενδιαφέρουσα σύνθεση και αυτή που θα μείνει σε όποιον ακούσει το δίσκο. Ήταν το μόνο κομμάτι που ήθελα να ξανακούσω όταν τελείωσε το άλμπουμ. Αλλά δυστυχώς ένα κομμάτι δεν φτάνει να σώσει την κατάσταση και η αλήθεια είναι ότι το “SickOmania” δεν είναι ένας δίσκος που θα θες να επιστρέψεις αν τον ακούσεις μία φορά. Μακάρι στο μέλλον να γράψουν κάτι που θα είναι περισσότερο ενδιαφέρον, καθώς φαίνεται πως υπάρχουν οι απαραίτητες ικανότητες. Προς το παρόν…
5,5/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
