Ένας δίσκος που μάλλον απευθύνεται σε περιορισμένο αριθμό κοινού. Μιλάμε για avant- garde, post, black μουσική από τη Χιλή. Τα τραγούδια τους έχουν κάτι εκκλησιαστικό, κάτι τελετουργικό και ο έντονος λυρισμός της μπάντας αποτελεί χαρακτηριστικό από το πρώτο κιόλας κομμάτι. Επιπλέον, ξεχωρίζει και η ερμηνεία του τραγουδιστή Melanocetus Johnsonii, την οποία βρήκα λίγο υπερβολική. Αν λάβω υπόψη μου και τις συνθέσεις τους, που δίνουν ένα γοτθικό στίγμα μεταφέροντάς μας σε κάτι το επιβλητικό, ίσως θα ήθελα ο ερμηνευτής να μη φαίνεται σαν να απαγγέλει, απλώς να τραγουδάει πιο μαλακά. Χρειάζεται ακόμη να τονιστούν τα heavy metal riffs και όχι να παραγκωνίζονται από φλάουτα, ατμόσφαιρες και λυρικά στοιχεία, γιατί έτσι οι Favna Abisal χάνουν τη δυναμική τους σαν μπάντα. Τέλος διέκρινα κάποιες αδυναμίες στην ενορχήστρωση και στο γράψιμο των κομματιών, οι οποίες δικαιολογούνται αν σκεφτεί κανείς ότι είναι το ντεμπούτο άλμπουμ τους. Αν και σε γενικές γραμμές, όλα ακούγονται καθαρά και το μπάσο δίνει ένα ισχυρό παρόν. Πρέπει όμως να εκτιμήσουμε ότι έχουν δοκιμάσει να κάνουν κάτι πρωτότυπο και ίσως είναι σε καλό δρόμο. Παράλληλα όμως, βρίσκονται μακριά από το black metal, αν θα ήθελαν να χαρακτηρίζονται δηλαδή και έτσι. Ίσως τείνουν να έχουν δανειστεί κάποιες γενικές ιδέες από το death ή black χώρο, καταλήγοντας όμως σε έναν gothic, ατμοσφαιρικό, avant- garde, rock, heavy metal δίσκο.
3.5/10
Ήλια Τσάρα
