Άλλη μια κουρασμένη από τα σημάδια των καιρών μας ιστορία είναι αυτή του Viking metal. Έχω κουραστεί να βλέπω promo φωτογραφίες μπάντων που το παίζουν Vikings και με έχει εξαντλήσει να ακούω τραγούδια που να υμνούν τις μπύρες. Κατά τη γνώμη μου οι μόνοι που το κάνουν true είναι οι Korpiklaani και μερικοί άλλοι. Τώρα στην περίπτωση των Nordheim πήρα μυρωδιά ότι υπάρχει περίπτωση να βαρεθώ κρίνοντας κατ’ αρχάς απ’ τον τίτλο και για κακή μου τύχη δεν έπεσα έξω. Είναι κλασσική περίπτωση δίσκου ‘δεν πάει κάτι στραβά αλλά δεν τον παλεύω’. Ενώ είναι εντάξει για μια ακρόαση, κυρίως αν ασχολείστε με το εν λόγω είδος, δεν σε ελκύει να το ακούσεις και δεύτερη. Κι αυτό είναι πραγματικά κακό. Αν έχετε ακούσει μια φορά viking metal, τότε ξέρετε σίγουρα τι θα περιμένετε: folk στοιχεία, θεματολογία ανάλογη με το είδος, πολεμικές κραυγές ενδιάμεσα στα κομμάτια και φυσικά τσιτωμένες κιθάρες και τύμπανα κουρδισμένα τέρμα. Οι επιρροές της μπάντας χαμένες στον Βορρά και κομμάτια όπως το ‘Beer, metal, trolls and vomit’ (χμμμ…) μου θύμισε κάτι από Anorimous και απλά κάπου εκεί ο δίσκος τρώει το πρώτο άκυρο. Δεν είμαι ενάντια του χαβαλέ σε μια μπάντα αν χρησιμοποιείται χωρίς να γελοιοποιείται η ίδια η μπάντα. Κάτι άλλο που με χάλασε σ’ αυτόν τον δίσκο είναι ότι σε πολλά σημεία γίνεται σχεδόν εκνευριστικός από τα τόσα πολλά στοιχεία να στοιβάζονται. Εν ολίγοις, το ‘Lost in the North’ δεν χάνεται μόνο στον Βορρά αλλά χάνει και τη μπάλα, τον μπούσουλα και την εκτίμησή μου.
4/10
Αγγελική Καπίρη
