Ξεκινάμε από τα βασικά. Ικανοί μουσικοί αλλά λίγο άνω του μετρίου album. Αν και κινούμαστε σε σχετικά γνώριμα μονοπάτια του συμφωνικού metal, υπάρχουν κάποιες ευχάριστες διαφοροποιήσεις στον ήχο τούτης της μπάντας. Ας ξεκινήσουμε με το πρώτο κομμάτι, “System Shutdown”, το οποίο αποτελεί και μια καλή εισαγωγή για αυτό που ακολουθεί. Πιασάρικος ρυθμός, πλήκτρα που ξεχωρίζουν και δυναμική παρουσία φωνητικών.
Δεύτερο το “The Traveler”, ένα από τα πιο αδύναμα κομμάτια του δίσκου, χωρίς καμιά έκπληξη αποτελεί κάτι συνηθισμένο. Ακολουθεί το “Break Your Fall” όπου έχουμε πάλι ατμοσφαιρική εισαγωγή, κυρίαρχα πλήκτρα και πιασάρικο ρεφρέν. Το “Wired To Obey” είναι από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια, με μία ηλεκτρονική εισαγωγή, Nightwish-ικό συνδυασμό χορωδίας και πλήκτρων σε ανεκτό σημείο, ένα όμορφα δεμένο σόλο, ενδιαφέρουσα κλιμάκωση και ρυθμός και ωραίο τελείωμα με τα φωνητικά της Mirte. Πάμε στο “Pull The Strings” που αποτελεί ένα ευχάριστο άκουσμα, ειδικά μετά τη μέση του κομματιού με τη χορωδία.
Είμαστε πλέον ακριβώς στη μέση του album με το “Endgame”, το οποίο δυστυχώς αποτελεί άλλο ένα αδύναμο και σχεδόν αδιάφορο κομμάτι όπως και το “Another Destiny”. Το όγδοο “The Heavens (Are A Picture Frame)” είναι όμως μία εξαιρετική μπαλάντα με υπέροχη μελωδία και βιολιά με μία διακριτική δόση folk/celtic στοιχείου. Συνεχίζουμε με το “Symphony Of Lies” και μια όμορφη εισαγωγή από έγχορδα, με ενορχηστρώσεις που κάνουν πιο εμφανή την επική επιρροή. Είναι ένα από τα κομμάτια με τις περισσότερες μελωδικές αλλαγές και ποικιλία ήχων.
Το δέκατο, “Dreamshapes” είναι ένα ακόμα ευχάριστο άκουσμα αλλά είναι αυτό με τη μεγαλύτερη Nightwish-ική επιρροή καθ’ όλη τη διάρκειά του οπότε αν και καλό, δεν αποτελεί έκπληξη. Το “The Sacrifice” ακολουθεί τη μοίρα του “Endame” που αναφέραμε πιο πάνω. Πάμε στο κλείσιμο του δίσκου και το “A Beautiful Tragedy” που είναι ίσως το πιο κινηματογραφικό, με μία ανατριχιαστική εισαγωγή με παιδική χορωδία, όμορφο πιάνο, πιασάρικο ρεφρέν, μελωδία που μένει, αρκετά ατμοσφαιρικό, ωραίο σόλο και μία ιδιαίτερη αφήγηση. Είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια αλλά και σε ποικιλία/έμπνευση.
Γενικά, η φωνή της Mirte Van Der Ham είναι όμορφη, γεμάτη, δυναμική και ευέλικτη σε όλο το album. Η μπάντα ακολουθεί το συνδυασμό prog/power και συμφωνικού metal με τύπου Epica ενορχηστρώσεις, κάποια techno στοιχεία, κυρίαρχα πλήκτρα και πιο heavy riffs. Αν και όμορφο το αποτέλεσμα σε σημεία, υπάρχουν αδυναμίες που μπορούν να δουλευτούν παραπάνω.
7/10
Ελίζα Καπουράλου
[email protected]
