Τους Apathy Noir ίσως τους είχατε γνωρίσει ως Apathy, καθώς με αυτό το όνομα δισκογραφούσαν μέχρι το 2016, μέχρι που αναγκάστηκαν να το αλλάξουν λόγω πνευματικών δικαιωμάτων. Στυλ βέβαια δεν άλλαξαν με την αλλαγή του ονόματος, πόσο μάλλον με τις πολλές αλλαγές μελών, μιας και σήμερα συνεχίζουν ως ντουέτο, αν και στα δύο τελευταία album progressive-ίζουν όλο και πιο έντονα. Ωστόσο, υποπτεύομαι πως πολλοί από εσάς δεν τους γνωρίζετε, μιας και ποτέ δεν κατάφεραν να κάνουν το κάτι παραπάνω και να ξεχωρίσουν σε μουσικό επίπεδο.
Το ίδιο ισχύει και με το νέο τους album. Συνεχίζουν να είναι παγιδευμένοι στις επιρροές τους και τις συνθετικές φόρμες που χρησιμοποιούν, που σημαίνει μελωδικό doom/death με progressive στοιχεία και με εμφανείς, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, επιρροές από Opeth, Novembre και October Tide. Τα progressive στοιχεία βέβαια πρωταγωνιστούν πιο έντονα όπως προαναφέραμε, κάτι που ξεκίνησε από το προηγούμενο album και συνεχίζει κι εδώ, χωρίς όμως να δίνει κάτι στο δίσκο που θα τον ανεβάσει επίπεδο, πέρα από τον αέρα ανανέωσης που προσέφερε.
Κάποιοι μελωδικοί πειραματισμοί εδώ κι εκεί που είναι αποτέλεσμα αυτών των συγκεκριμένων progressive επιρροών ίσως φανούν περίεργοι αρχικά, ωστόσο το πακέτο δε ξεφεύγει από τα τετριμμένα του είδους και της συνθετικής μανιέρας τους. Παρά την προσπάθεια για ανανέωση που επιχειρήθηκε, το αποτέλεσμα δε ξεφεύγει από τα συνηθισμένα και δεν έχει να προσφέρει κάτι το πολύ διαφορετικό, εκτός κι αν είστε φανατικός της πρώτης περιόδου τους.
Υπάρχει βέβαια ένα βάθος στις συνθέσεις που αποκαλύπτεται μετά από δυο-τρεις ακροάσεις αλλά δεν έχει και δεν είχαν ποτέ το μαγικό άγγιγμα των προαναφερθέντων επιρροών. Γι’ αυτό και κατατάσσονταν πάντα ως αξιοπρεπείς αλλά όχι κάτι παραπάνω. Το ίδιο ισχύει και τώρα λοιπόν, οπότε αν ψάχνετε δίσκους στο είδος που να είναι αξιοπρεπείς, αυτός είναι ό,τι πρέπει.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
