Ωχ Παναγιά μου!!! Άντε να περιγράψεις τώρα τι παίζει τούτο δω το τρίο από το Michigan των Η.Π.Α. Doom? Σίγουρα η γενική αισθητική του άλμπουμ, οι αργόσυρτοι ρυθμοί και κάποια riffs είναι doom. Death? Οπωσδήποτε μιας και τα φωνητικά του κιθαρίστα-τραγουδιστή της μπάντας Chris Boris είναι death, αν και πολύ “new» και καθόλου του γούστου μου, και υπάρχουν και κάποια λίγα death ξεσπάσματα στις συνθέσεις. Progressive? Χώσε κι απ’ αυτό μιας και τα τεράστια σε διάρκεια τραγούδια, η δαιδαλώδης δομή τους με τις συνεχείς εναλλαγές ρυθμών και κάποια jazzy-influenced riffs συνηγορούν και σε αυτό. Άλλο τίποτα; Ε προσθέστε και μερικές νότιες επιρροές και πινελιές stoner και έχετε μια “εικόνα” του τι ακριβώς παίζουν οι Pan στο δεύτερο full-length album τους “Driftwoods”. Για το ντεμπούτο τους album “Advent” που κυκλοφόρησε το 2012 μην με ρωτάτε δεν έχω ιδέα. Πέντε τεράστια σε διάρκεια τραγούδια, το μικρότερο 8:40 και το μεγαλύτερο 12:48 λεπτά, πολύ καλή παραγωγή με τον ήχο του μπάσου του κυρίου John Carey πραγματικά να εντυπωσιάζει και τον drummer Ken Kline’s να παίζει τα πάντα όλα, αλλά πέραν τούτου ουδέν πραγματικά με κούρασαν και με κούρασαν. Δεν είναι κακοί σε καμία περίπτωση και οπαδοί συγκροτημάτων όπως οι Opeth, οι Mastadon, οι Killer Be Killed κλπ μάλλον θα τους εκτιμήσουν περισσότερο. Οι μη έχοντες τον συγκεκριμένο ήχο και τα τεράστιας διάρκειας τραγούδια μακριά, προσωπικά μάλλον δεν θα ξανακούσω ποτέ το “Driftwoods”.
6/10
Πάνος Πρέντζας
[email protected]
