Κάποιες φορές απορώ με το τι παίζει με κάποιους μουσικούς. Θα ήθελα να είμαι ψυχολόγος σε κάποιες περιπτώσεις ή τώρα που το σκέφτομαι ίσως και να μην ήθελα. Κάνοντας μια αναζήτηση στο internet για την συγκεκριμένη κυκλοφορία που έφτασε στα χέρια μου χωρίς κάποιο δελτίο τύπου προβληματίστηκα.
Οι Ninety Two Degrees είναι απ’ όσο φαίνεται το πνευματικό παιδί του κιθαρίστα Mike Puskas. Πέρα από line up τους δεν βρήκα άλλες πληροφορίες αλλά 3-4 σελίδες που περιείχαν το ίδιο κειμενάκι που έλεγε λίγο πολύ ότι το άλμπουμ δεν είναι ακόμα έτοιμο και κάτι τέτοια το οποίο όμως ήταν τουλάχιστον από το 2021, ίσως και πιο πίσω. Καμία άλλη πληροφορία. Τίποτα.
Όπως και να έχει πάμε στο “Dystopia”. Μουσικά κινούμενοι οι Ninety Two Degrees πατάνε στον χώρο του μοντέρνου ροκ, του εναλλακτικού rock… εκεί περίπου. Ενδιαφέρον βρήκα το γεγονός ότι το σχήμα έχει δύο τραγουδιστές. Την Liz Aday (παίζει μπάσο και προγραμματίζει) και τον Riki Buckigham που επίσης παίζει και μπάσο. Ως εδώ καλά.
Το πιο παράξενο όμως από όλα είναι η διάρκεια του άλμπουμ. 23 συνθέσεις και δυόμιση ώρες μουσική! Τι φάση; Φυσικά και δεν είχα το θάρρος να το ακούσω μονορούφι. Δεν ξέρω αν το σχήμα είχε τόση έμπνευση ή αν απλά μάζεψαν όλες τους τις συνθέσεις και την παρουσιάζουν εδώ και να πω την μαύρη την αλήθεια δεν με πολυενδιαφέρει κιόλας.
Και παπάδες να παίζανε θα κούραζαν. Πόσο μάλλον με το ύφος τους που δεν μπορώ να πω ότι είναι και τόσο πολυεπίπεδο για να κρατά το ενδιαφέρον. Από ένα σημείο και μετά έχανα την μπάλα. Καλές στιγμές υπάρχουν όμως χάνονται μέσα στον όγκο της πληροφορίας. Δεν ξέρω τι πέρναγε μέσα από το μυαλό τους. Σίγουρα αν είχαμε να κάνουμε με 40 λεπτά μουσικής το δέσιμο θα ήταν καλύτερο και σίγουρα πιο ενδιαφέρον. Κρίμα γιατί οι άνθρωποι φαίνονται μάστορες.
5/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
