Τα λόγια είναι περιττά σε αυτή την περίπτωση. Μόνο λίγα και καλά μπορούν να ειπωθούν για αυτή τη μουσική ιδιοφυία που ονομάζεται Tuomas Holopainen. Όντας θαυμάστρια της δουλειάς του κάτι λιγότερο από μία εικοσαετία τώρα, ήδη ξέρω τα μονοπάτια στα οποία κυμαίνεται, είτε αφορά τους τιτάνες του συμφωνικού metal Nightwish, είτε αφορά το project αυτό με τη θαυμάσια φωνή και παρουσία της Johanna Kurkela και φυσικά τον «partner in crime» και εδώ, τον Troy Donockley.
Ο Tuomas Holopainen έχει εκφράσει αμέτρητες φορές πως αυτό που ήθελε είναι να κάνει κινηματογραφική μουσική. Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό και με το “II – Those We Don’t Speak Of”. Αιθέρια φωνητικά, απίστευτα ατμοσφαιρικοί ήχοι σε συνδυασμό με την ευελιξία του Troy, δίνουν ένα πραγματικά μαγικό αποτέλεσμα. Το album ξεκινάει με το ομότιτλο intro, το οποίο έχει και μια δόση σκοτεινής αύρας και φυσικά εξυπηρετεί περίφημα το σκοπό του δημιουργώντας ένταση.
Συνεχίζουμε με το πρώτο single από το δίσκο, το “The Valley”, το οποίο είχα ξεχωρίσει από την αρχή λόγω του πιασάρικου ρεφρέν, για να πάμε μετά στο “The Duty Of Dust” με τα απίστευτα αρμονικά δεμένα φωνητικά των Johanna και Troy σε συνδυασμό με τους tribal ήχους που για ακόμη μία φορά προσθέτει ο Kai Hahto. Το “Pearl Diving” έχει επίσης κάποια από τα πιο γλυκά φωνητικά της Johanna ενώ το “Kiss The Mountain” οδηγεί στην απόλυτη ηρεμία και μαγευτικά τοπία φυσικής ομορφιάς όπως δηλώνει και ο τίτλος του.
Το “Light And Flood” έχει μία πιο soundtrack-ική προσέγγιση, με το “It Takes Me Places” να το ακολουθεί επάξια. Στο όγδοο κομμάτι, το “The Long Walk”, επιστρέφουμε σε πιο σκοτεινά μονοπάτια, εξαιρετικές μελωδίες πιάνου, βιολιού και κιθάρας με τα αιθέρια έως και τρομακτικά σε σημεία φωνητικά της Johanna να οδηγούν σε μία ηχητική κλιμάκωση μέχρι το τέλος του τραγουδιού. Το “Scattered To The Four Winds” αποπνέει μία μελαγχολία και προϊδεάζει κάπως το κλείσιμο του δίσκου, σαν τέλος αυτού του ηχητικού ταξιδιού.
Τέλος, το “Fireside Bard” είναι πράγματι ένα καλό κλείσιμο του δίσκου με τη συμμετοχή των φωνητικών του Tuomas και μοιάζει να είναι το τέλος της εξιστόρησης της όμορφης, γλυκιάς και μελαγχολικής ιστορίας που ήθελαν να μεταφέρουν οι Auri. Αν και παρουσιάζει κάποιες διαφορές στον ήχο σε σχέση με το ομότιτλο ντεμπούτο “Auri”, δεν παύει να είναι το ίδιο απολαυστικό και να συνεπαίρνει τον ακροατή με τις όμορφες συνθέσεις, τόσο καλά και προσεκτικά εκτελεσμένες, που δεν γίνεται να μην τραβήξει την προσοχή.
7,5/10
Ελίζα Καπουράλου
elizakap1989@gmail.com
