Οι Electric Mob κατάγονται από την Βραζιλία. Πρόκειται για σχετικά νεοσύστατη μπάντα καθώς ξεκίνησαν την πορεία τους το 2016. H δισκογραφία τους αρχίζει το 2017 με την κυκλοφορία του πρώτου τους ΕΡ. Φτάνουμε έτσι στο σήμερα και στην παρουσίαση του πρώτου full-length album τους με τίτλο “Discharge”.
Το είδος που ακολουθούν θεωρητικά είναι το rock ‘n’ roll. Πρακτικά όμως έχουμε την δυναμική των 70s στα φωνητικά, τα 80s riffs στις κιθάρες και την groove διάθεση των 90s και 00s. Συνδυασμός των τεσσάρων χρυσών δεκαετιών στην εξέλιξη της μουσικής και του χώρου μας κυρίως. Φαίνεται περίεργο, είναι εξαιρετικό άκουσμα όμως.
Προχωράμε στα του δίσκου. Αποτελείται από δώδεκα κομμάτια και η διάρκειά τους παίζει μεταξύ των δύο και πέντε λεπτών. Ξεκινάμε με ένα μικρό intro τριάντα δευτερολέπτων. Ο λόγος για το “Awaken” το οποίο σε βάζει για τα καλά στο νόημα. Ξέρεις λοιπόν από τα πρώτα κιόλας δεύτερα ότι έρχεται κάτι πάρα πολύ καλό, όσον αφορά τα φωνητικά, που δεν θα σε απογοητεύσει.
Μπαίνει το “Devil You Know” και από το riff στην ακουστική κιθάρα καταλαβαίνεις ότι και η μελωδία δεν θα είναι καθόλου άσχημη. Είναι ένα αρκετά γνωστό, κατά βάση country/blues riff (τουλάχιστον προσωπικά σε τέτοια κομμάτια το έχω ακούσει και το έχω παίξει), που δίνει άλλη χάρη στον σκληρό ήχο που θα ακολουθήσει σε αυτό το κομμάτι.
“King’s Ale” και το μπάντζο κάνει την εμφάνιση του κάνοντας ακόμα πιο ιδιαίτερα τα χαρακτηριστικά της μπάντας. Καταφέρνουν να τα δέσουν τόσο αρμονικά μεταξύ τους country και rock στοιχεία και με αρκετή συνάφεια που δεν μπορείς να τους προσάψεις κάτι αρνητικό. Είναι όλα ένα και ένα.
Η ακρόαση συνεχίζεται σε αυτή την ξέφρενη και ενεργητική διάθεση και φτάνουμε στο “Your Ghost”. Σε αυτό πέφτουν πολύ οι τόνοι και το γυρίζουμε σε μπαλάντα. Εξαιρετικό κομμάτι από το σφύριγμα στην εισαγωγή μέχρι και την τελευταία νότα. Μπορεί να έμεινε ο τραγουδιστής μας Renan Zonta με το «φάντασμα» μια κοπέλας στο σπίτι, καταφέρνει όμως όλο αυτό το «παράπονο» που έχει από το εν λόγω φάντασμα να στο μεταφέρει με απόλυτη ακρίβεια μέσω των στίχων και της απαλής μελωδίας.
Από το “Gipsy Touch” και μετά αλλάζουμε πάλι ύφος. Ερχόμαστε ξανά στο rock μεν, πιο ήπιων τόνων δε αλλά με την ίδια δυναμική που υπήρχε στα προηγούμενα. Σε γενικές γραμμές παρόλο που έχουν πάρει χαρακτηριστικά από προηγούμενες δεκαετίες, έχουν καταφέρει να τα φέρουν πολύ κοντά στα τωρινά δεδομένα. Κάθε άλλο παρά απογοητευτικός δεν είναι αυτός ο δίσκος. Απολαύστε άφοβα.
8/10
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina3@gmail.com
