Ως έκρηξη δημιουργικότητας θα χαρακτήριζα το πρώτο album των Αυστριακών Perchta. Είναι με διαφορά ό,τι πιο ατμοσφαιρικό έχω ακούσει. Τα κομμάτια είναι ως επί το πλείστον απαλά με την φωνή να απαγγέλει τα λόγια, ωστόσο έχουν έναν δυναμισμό που μου φαίνεται πολύ ελκυστικός.
Παρ’ όλο που η μπάντα θεωρείται black/folk metal, το metal δεν πολύ φαίνεται. Θα χαρακτήριζα το album τουλάχιστον folk. Το πιο δυναμικό κομμάτι του δίσκου που όντως παραπέμπει στο metal θα έλεγα πως είναι το έκτο “Gluat” και μαζί το προσωπικά αγαπημένο μου του δίσκου, το όγδοο “Wåssa”, στο οποίο η τραγουδίστρια της μπάντας με άφησε άφωνη τόσο με τα καθαρά και πολύ μελωδικά, όσο και με τα βρώμικα και πολύ δυναμικά της φωνητικά.
Βέβαια και τα οργανικά μέρη στα τραγούδια είναι εξίσου απίστευτα. Μιλάω για την γενικότερη ενορχήστρωση όπως και το πρώτο και τελευταίο κομμάτι του δίσκου “Intro” και “Outro” (μιλάμε για έμπνευση, όχι αστεία) τα οποία θα ήθελα να διαρκούν λίγο περισσότερο είναι η αλήθεια. Εκεί είναι που φαίνεται στο 100% η δουλειά του άλλου εκ των δύο μελών της μπάντας, Fabio. Ο άνθρωπος έχει ζωγραφίσει με την μουσική του. Βγάζει κάτι αποκρυφιστικό και τέρμα μεσαιωνικό. Νομίζω αυτοί οι δύο έχουν πιάσει το πνεύμα της πραγματικής folk μουσικής, metal και μη.
Εντωμεταξύ, έπαθα κάτι το οποίο είμαι σίγουρη πως έχετε πάθει έστω μία φορά με κάποια μπάντα. Να γουστάρετε τόσο πολύ τα λόγια αλλά να μην έχετε ιδέα τι στο καλό λένε. Έτσι και εδώ, οι Perchta γράφουν στίχους στην δική τους παραδοσιακή διάλεκτο (τυρολέζικη) και αν και δεν έχω ιδέα για τι μιλάνε και μάλλον δεν θα μάθω και ποτέ, χαίρομαι απλά να τους ακούω. Είχα χαρεί κιόλας στην αρχή γιατί λέω εντάξει, γερμανικά φαίνονται, μετάφραση έχουμε, θα γίνει δουλειά. Αλλά δεν.
Τριάντα εννέα λεπτά δίσκος και εγώ δεν κατάλαβα λέξη. Μα ό,τι και να έλεγαν ακούγεται σκέτη ποίηση. Μακάρι να πάει πάρα πολύ καλά αυτό το σχήμα γιατί νιώθω πως ειλικρινά θα ήταν καλό να ακούσουμε περισσότερο καλό folk.
8,5/10
Μαρία Κανελλάκη
m[email protected]
