Η εξέλιξη σε ένα συγκρότημα είναι δίκοπο μαχαίρι. Ορισμένες φορές μπορεί να σε οδηγήσει σε άγνωστα και αμήχανα μονοπάτια χωρίς να σου δώσει περιθώρια να το διαχειριστείς. Υπάρχουν βέβαια και κάποιες άλλες που σου δίνουν την ευκαιρία να πας ένα βήμα παραπέρα ξεφεύγοντας από το συνηθισμένο. Ήδη από την προακρόαση φαινόταν πως είχε συμβεί το δεύτερο.
Έχοντας κυκλοφορήσει ένα καλό, αλλά εκ του ασφαλούς και “by-the-book”, “Fallen Empires” ντεμπούτο προ τριετίας, οι Diviner φέτος θέλησαν να παίξουν με την τύχη τους και να το πάνε αρκετά πιο εκμοντερνισμένα. Το “Realms Of Time” έρχεται ως ένας πιο ποιοτικός διάδοχος που φέρει μέσα του περισσότερες και πιο ορθά απορροφημένες επιρροές που λειτουργούν ως σωτήρια επέμβαση στη μουσική τους.
Παρόλο που ο βασικός του σκελετός αναπόφευκτα αποτελείται από power metal σπονδυλική στήλη και ακόμα πιο power metal φωνητικά, δεν ορίζεται από αυτό. Θα βρεις μοντέρνα thrash ξεσπασματάκια (“Against The Grain“) παρέα με speed, α-λα Iced Earth συνθέσεις όπως “Set Me Free“, θα αρχίσεις να σιγοτραγουδάς το αδιαφιλονίκητο hit “Heaven Falls“, ενώ στο “The Earth, The Sun, The Moon” συνειδητοποιείς πως ο κανόνας που θέλει τους drummer να μη συνθέτουν έπη πάει περίπατο. Το δεύτερο μισό θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις και ως το πιο μελωδικό με την αρχή να γίνεται υπό την πιασάρικη κιθάρα του “Beyond The Border” ενώ το πιο heavy “King Of Masquerade“, αν και αδιάφορο μετά από δυο-τρεις ακροάσεις, αποτελεί το ζενίθ των μελωδικών refrain από πλευράς Γιάννη Παπανικολάου. Το “Time” από την άλλη, έρχεται κι αυτό με τη σειρά του να αποτελέσει ένα από τα μικρά highlights με το δεμένο rhythm section του και τον κολλητικό mid-tempo ρυθμό του. Η μέτρια γνώμη μου για το “The Voice From Within” δεν άλλαξε ούτε τώρα με την εξαίρεση πως εκτίμησα λίγο παραπάνω τις διπλές κιθάρες στα μισά. Τέλος, όσον αφορά το κλείσιμο με το “Stargate“, είχα πάνω-κάτω τις ίδιες σκέψεις. Ακουστικές κιθάρες στην πρώτη γραμμή μάχης, σπαρακτικές και βιωματικές ερμηνείες και ένα γενικότερο συναισθηματικό κλίμα που μόνο εδώ θα συναντήσεις. Κρίμα που διαρκεί λιγότερο από πέντε λεπτά. Να σημειωθεί πως η παραγωγή διά χειρός του Fotis Benardo ως γνωστόν έχει κάνει για άλλη μια φορά το θαύμα της προσδίδοντας περαιτέρω επαγγελματισμό. Αν ο δίσκος βγήκε τόσο καλός, ένα εύκολο 50% οφείλεται ξεκάθαρα σ’ αυτόν.
Ακόμα κι ένας άπειρος μπορεί να καταλάβει πως το “Realms Of Time” είναι χιλιόμετρα μπροστά από το “Fallen Empires“. Πρόκειται για ένα album μοντέρνου power metal που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απολύτως από μεγάλες μπάντες αντίστοιχου είδους. Κι αυτό γιατί διακατέχεται από την πολυπόθητη μουσική ισορροπία, αλλά και το πλεονέκτημα της επιλογής του να παίρνεις το ρίσκο σαν καλλιτέχνης. Οι Diviner ρίσκαραν και κέρδισαν.
7.5/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
