Πείτε μου λοιπόν τι περιμένετε από μια μπάντα η οποία έχει το όνομα Fractal Cypher και η οποία κυκλοφορεί το ντεμπούτο της δίσκο με τίτλο “The Human Paradox”; Ναι σωστά το μαντέψατε. Progressive metal όπως το έχουν διδάξει οι μεγιστάνες του χώρου Dream Theater και Symphony X. Όσοι χωμένοι βαθιά στο είδος, ίσως να είχατε ακούσει το ντεμπούτο των Far From Reality, “Reminiscence” πριν από δυο χρόνια. Ψυχή αυτής της μπάντας ήταν ο Ludovick Daoust (πιάνο) – ο οποίος είναι πλέον και η ψυχή των Fractal Cypher- μετά την διάλυση των Far From Reality λίγο μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου. Το παραπάνω με μια μικρή επιφύλαξη, αφού βλέπω και πάλι τους Far From Reality ενεργούς…
Για πoιο λόγο ο πολυτάλαντος πιανίστας άλλαξε όνομα στη μπάντα, αφού ουσιαστικά ο κιθαρίστας Vincent Bruneau και ο τραγουδιστής Simon Lavoie τον ακολούθησαν από τους Far From Reality, δεν το γνωρίζω. Αυτά όμως είναι φιλοσοφίες και πρέπει να μπούμε στο τι ακριβώς μας δίνουν οι Fractal Cypher στο ντεμπούτο τους δίσκο.
Όπως είπαμε, οι Καναδοί κινούνται στον χώρο του progressive metal. Θα το ονομάσω καλύτερα τεχνικό metal, με αρκετές power metal επιρροές. Ουσιαστικά οι Fractal Cypher δεν μπορώ να πω ότι προσφέρουν κάτι το καινούργιο στο χώρο. Από την πρώτη στιγμή και στο opener “Lost”, η μπάντα δείχνει τις καταπληκτικές τεχνικές της ικανότητες. Υπερ-γρήγορα instrumental μέρη, παράλληλα τρεξίματα κιθάρας και πλήκτρων, σπασίματα ρυθμών… ότι πρέπει να έχει μια prog μπάντα στο ρεπερτόριο της, που σέβεται τον εαυτό της.
Η μόνη διαφοροποίηση στην όλη εικόνα, είναι η τραχύτητα στην χροιά της φωνής του Lavoie, κάτι το οποίο δεν το συναντάς συχνά στο είδος. Υπάρχουν επίσης διάσπαρτα κάποια death και nu metal περάσματα, όπου ο Lavoie δοκιμάζει την τύχη του στα growls, αρκετά επιτυχημένα μπορώ να πω. Αυτό που πρέπει να παρατηρήσει κάποιος στο “The Human Paradox”, είναι σίγουρα η ατμόσφαιρα των πλήκτρων και η εκτελεστική δεινότητα του Daoust, ο οποίος φέρνει αρκετά στο παίξιμό του τον Kevin Moore, στο “Images And Words”. Σίγουρα μιλάμε για έναν καταπληκτικό μουσικό.
Από εκεί και πέρα, ευτυχώς υπάρχει ισορροπία μεταξύ της μελωδίας και των τεχνικών οργίων των Fractal Cypher, κάτι που σώζει το τελικό αποτέλεσμα, αφού η 1 ώρα και κάτι που διαρκεί ο δίσκος, τον κάνει κάπως κουραστικό στο τέλος, ειδικά αν δεν είσαι και φανατικός οπαδός του είδους. Υπάρχουν και οι δυο μπαλάντες “Shining A While” και “Awakening” που αποδεικνύουν το παραπάνω, αν και σαν κομμάτια δεν μπορώ να πω ότι με τράβηξαν και πολύ.
Οι καλές στιγμές του δίσκου είναι τα “Lost”, “Endless Circle” και “The Ghost Of Myself”, όπως τουλάχιστον τα άκουσα εγώ. Από εκεί και πέρα, ενώ ο δίσκος έχει ενδιαφέρουσες στιγμές, δεν μπορώ να πω ότι το “The Human Paradox” με τράβηξε να το ακούσω πολλές φορές.
Για τους μυημένους του είδους και μόνο οι Fractal Cypher, που τουλάχιστον δείχνουν να έχουν αρκετές δυνατότητες για το μέλλον, αν και μόνο αν, ταχτοποιήσουν τις ιδέες τους και τα κομμάτια βγάζουν περισσότερο νόημα. Αν έχετε ακούσει το “Opus Arise” των Lost In Thought (που δυστυχώς δεν υπάρχουν πλέον) θα καταλάβετε τι εννοώ. Αν όχι ακούστε πρώτα αυτό και μετά δώστε την ευκαιρία στους Fractal Cypher.
6,5 / 10
[email protected]
Δημήτρης Σταύρος
