Οι Lucid Conformity είναι ένα ακόμη νέο συγκρότημα και μας έρχονται από το Nottingham του Ηνωμένου Βασιλείου. Ξεκίνησε αρχικά ως στούντιο project το 2017 από τους Dale Linsdell (Merciless Terror) και Tom Clarke (Insidious, Akarusa Yami). Οι δυο τους έχουν αρκετά χρόνια εμπειρίας καθώς έχουν βρεθεί δίπλα σε μεγάλα συγκροτήματα αλλά και με αρκετές κυκλοφορίες δίσκων και περιοδείες στο ενεργητικό τους. Αλλά καθώς ακούω τον δίσκο τους διαπιστώνω ότι όσα χρόνια εμπειρίας και να έχεις, δεν αρκούν για να βγάλεις κάτι καλό.
Το “Architects Of Madness” είναι ένας δίσκος που τον δούλεψαν τα τελευταία δύο χρόνια και τώρα αποφάσισαν να τον κυκλοφορήσουν. Έχει διάρκεια τριάντα δύο λεπτά και τα παιδιά παίζουν φουλ επίθεση. Ξεκινάει πολύ δυναμικά, το “Spoils Of The Bloodthirsty” έχει ταχύτητα, επιθετικά riffs και solos κιθάρας που τα σπάνε. Ακολουθεί το καταιγιστικό “Monolithic War Machine” με αρκετές στιγμές παύσεις με βαριά περάσματα και με ποικιλία στα φωνητικά που ταιριάζουν τέλεια στη σύνθεση. Και κάπου εδώ αρχίζουν να μας τα χαλάνε τα παιδιά από την Αγγλία. Στο “Age Of Abhorrence” και σε ό,τι ακολουθεί μετά από αυτό αρχίζει να γίνεται έντονο το φαινόμενο του αχταρμά.
Μέσα στα κομμάτια βρίσκουμε λίγο πολύ τα πάντα, από death, thrash, metalcore και ό,τι άλλο έχει σχέση με επιθετικό παίξιμο. Ακολουθεί το “Man Made Messiah” όπου δεν έφτανε το μουσικό μπάχαλο που έχουν δημιουργήσει, πρόσθεσαν και καθαρά φωνητικά που δεν ταιριάζουν καθόλου. Το “Architects Of Madness” έχει κάποιες καλές στιγμές αλλά δυστυχώς χάνονται μέσα στο χάος που δημιουργούν αφήνοντας τον ακροατή με πονοκέφαλο. Επίσης, όσοι ασχοληθείτε με αυτό το δίσκο θα βρείτε αρκετές ομοιότητες με τον ήχο και τον ρυθμό των Fear Factory και συγκεκριμένα στο “World Eater” γίνονται πολύ πιο έντονες σε σημείο που θυμίζει το “Demanufacture”.
Συνοψίζοντας, στο “Architects Of Madness” το ντουέτο από το Nottingham έβαλε όλες του τις επιρροές στην κυριολεξία σε αυτές τις επτά συνθέσεις. Το αποτέλεσμα είναι πολύ μπερδεμένο, καθώς μας προσφέρουν ένα δίσκο δίχως ταυτότητα που δεν μπορείς να βρεις αρχή και τέλος κουράζοντας τον ακροατή με το μπάχαλο και τον αχταρμά που επικρατεί.
Επίσης, ένα επιπλέον αρνητικό στοιχείο είναι τα drums που ακούγονται υπερβολικά ψεύτικα και κακοφτιαγμένα στο PC. Εμένα προσωπικά δεν μου άρεσε καθόλου, κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν επιθετικό δίσκο που ήθελαν αλλά με μια ασαφή μουσική κατεύθυνση. Αυτό το μουσικό μπάχαλο δεν είναι αρκετό για να ξεχωρίσει μέσα από τις άπειρες μουσικές επιλογές που υπάρχουν.
3/10
Νίκος Λίλλης
[email protected]
