Από την Sleaszy Rider κυκλοφορεί ο όγδοος δίσκος των Sulferon, ο τίτλος αυτού “Caelesti Irrumator”. Περιέχει επτά νέες συνθέσεις και μια διασκευή στους Marduk με το “Throne Of Rats”. Οι εισαγωγές είναι περιττές, άλλωστε τα είχα γράψει και στο “No Bastard Saviour”. Ο Μέμος είναι ένας άνθρωπος ο οποίος δίνει όλο του το είναι όταν δημιουργεί μουσική. Αυτό φαίνεται και μέσα από τα τραγούδια του που σου μεταδίδουν αυτή την ενέργεια αλλά ακόμη περισσότερο την οργή του.
Σε αυτό το μοναχικό μονοπάτι που έχει επιλέξει σε όλα του τα projects, μπορεί να συναντά δυσκολίες αλλά τις ξεπερνάει πάντα με όπλο την δημιουργικότητά του που χτυπάει κόκκινο. Για ακόμη μια φορά σε σύντομο χρονικό διάστημα από το “Death And The Philosopher” έχει έτοιμο νέο υλικό, μόνο που τώρα δεν είναι μόνος καθώς τον στηρίζει η ελληνική Sleaszy Rider. Για να δούμε τι έχει να μας πει μουσικά.
Ξεκινάω από αυτά που ξεχώρισα, τα “Mouths Like Open Graves” και “Halo Of Shit” είναι τα αγαπημένα μου, ξεχειλίζουν από ματαιοδοξία και έχουν αυτά τα παγωμένα riffs που σε ταξιδεύουν στα χιονισμένα βουνά της Νορβηγίας. Η προσθήκη της ατμόσφαιρας με μια νοσηρή μελωδία δημιουργεί μια καταθλιπτική κατάσταση η οποία συντροφεύει τις συνθέσεις στο υπόβαθρο, σκεπάζοντάς τες με ένα σκοτεινό πέπλο. Όταν εμφανίζονται τα χορωδιακά φωνητικά στο δεύτερο δίνουν μια αίσθηση αποκρυφισμού. Είναι από τις στιγμές εκείνες που διαβάζεις ξανά τι ακούς για να σιγουρευτείς ότι είναι ελληνικό συγκρότημα.
Ο δίσκος στο σύνολό του σπέρνει, ξεκινάει με το “God’s Absolute Right” όπου εκτός από το κλασικό καταιγιστικό στυλ του Typhona υπάρχει και η σκοτεινή ατμόσφαιρα από τα πλήκτρα. Στο “Christcunt” απλά σε παρασέρνει ο ρυθμός του, χαρακτηριστικό σημείο στο μέσο όπου η κιθάρα απομονώνεται και δείχνει το μονοπάτι που θα ακολουθήσουν όλα τα υπόλοιπα. Η διασκευή του “Throne Of Rats” τα σπάει. Ακολουθούν τα “A Stream Of Virgin Silver”, “Blessed By Satan Himself” και “Sanctum Detonatum” με τα οποία κλείνει και ο δίσκος. Η ταχύτητα σε συνδυασμό με την τεχνική μας προσφέρουν τρεις συμπαγείς συνθέσεις με την τελευταία να ξεχωρίζει ιδιαίτερα με το ρεφρέν της.
Το “Caelesti Irrumator” μπορεί να είναι σύντομο αλλά είναι όσο πρέπει. Το στυλ με το οποίο έχει καθιερωθεί τόσα χρόνια ο Typhonas εδώ εμπλουτίζεται ακόμη περισσότερο με ατμοσφαίρα, μελωδία και πολύ σκοτάδι. Το αποτέλεσμα είναι μοναδικό και φαίνονται τα τεράστια άλματα προόδου που έχει κάνει. Στηρίζουμε τέτοιες προσπάθειες.
8/10
Νίκος Λίλλης
[email protected]
