Οι Ολλανδοί έχουν συγκεντρώσει πάνω τους πολλά βλέμματα με την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους “Here Now, There Then” το 2017 το οποίο βρέθηκε σε πολλές λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Για hard rock αυτή την εποχή, ήδη πέτυχαν πολλά. Και αυτό είναι το νέο τους EP με διασκευή σε Killing Joke παρακαλώ. Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, πιο πολύ με τράβηξε το γεγονός ότι ήμουν περίεργος να ακούσω τη διασκευή τους, παρά το υλικό τους. Προσπάθησα πάντως να μην είμαι προκατειλημμένος και να ακούσω όσο πιο ανοιχτόμυαλα μπορούσα.
Προσπερνώντας το κακάσχημο εξώφυλλο, η μουσική των Dool δεν ακούγεται παρά σαν μια κακή αντιγραφή των επιρροών τους, παρέα με κάνα δυο προσπάθειες για να ξεχωρίσει η μπάντα, που όμως χάνονται μέσα σε έναν οχετό από κλεμμένες ιδέες μοντέρνου rockκαι φτάνει στο σημείο να είναι τόσο ακραία βαρετό που δεν κάνει ούτε για ραδιόφωνο. Όσοι νομίζουν πως είμαι σκληρός, καλά κάνουν και νομίζουν, γιατί είμαστε στο 2019, έχουν παιχτεί τα άπαντα και το hard rock είναι ένα είδος το οποίο έχει να βγάλει κλασσικό δίσκο τριάντα και βάλε χρόνια. Σίγουρα είναι καλή μια επιστροφή στις ρίζες πού και πού, όχι όμως με τον τρόπο που γίνεται εδώ, δηλαδή χωρίς έμπνευση, χωρίς ψυχή και χωρίς όρεξη για κάτι που να έχει μια ταυτότητα.
Δεν ξέρω ποιος είναι ο σκοπός της μπάντας, αλλά αν την έχουν πάρει σοβαρά τη φάση, αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να στρωθούν (για να είμαστε και σεμνοί) και να γράψουν κάτι που να έχει ψυχή, λόγο ύπαρξης και χαρακτήρα και να κόψουν τα πολλά-πολλά περί tribute σε αγαπημένες μπάντες. Πραγματικά έφτασα στο σημείο να απορώ γιατί τους γούσταρε τόσος κόσμος. Αλλά ρίχνοντας μια ματιά στα πιο διάσημα τραγούδια και σχήματα αυτή τη στιγμή, μου λύθηκε η απορία.
1/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
