Θυμάμαι αυτά εδώ τα παλικάρια να ανοίγουν για τους τεράστιους και λατρεμένους μου Evergrey στο Κύτταρο στις 24 Απριλίου 2019, αποτελώντας μέρος ενός περίεργου και πολυποίκιλου μουσικού πακέτο. Μου είχαν κάνει καλή εντύπωση και η αλήθεια είναι ότι είχα στενοχωρηθεί βλέποντάς τους να παίζουν σε άδειο μαγαζί αλλά ξέρω ότι η σνομπ νοοτροπία του Έλλην «μουσικόφιλου» δύσκολα θα εκλείψει.
Οι Ιταλοί Genus Ordinis Dei (ή G.O.D. όπως παρουσιάζονται κάποιες φορές) επιστρέφουν με το τρίτο τους full-length album, το οποίο αποτελεί διάδοχο του προ τριετίας “Great Olden Dynasty”. Ένα πολύ φιλόδοξο album, το οποίο δεν ξέρω κατά πόσο θα τους ανταμείψει γι’ αυτό που προσπαθούν να κάνουν.
Το “Glare Of Deliverance” συνεχίζει στο στυλ του κουαρτέτου, το οποίο είναι symphonic death metal. Ως επί το πλείστον παίζει σε mid-tempo ταχύτητες με πολύ λίγες εκρήξεις στις οποίες χρησιμοποιούν blast beats. Το καλό είναι πως τα symphonic στοιχεία δεν πρωταγωνιστούν και υπάρχουν για να συμπληρώνουν τον death χαρακτήρα τους ενώ δε λείπουν και τα χορωδιακά φωνητικά. Ένα συγκρότημα που μου ήρθε στο μυαλό για θέμα σύγκρισης, είναι οι δικοί μας Septicflesh, ειδικά στο θέμα των εξαιρετικών ακραίων φωνητικών.
Το κακό βέβαια είναι οι διάρκειες. Όσοι διαβάζετε τα κείμενά μου (επειδή δεν έχετε μάλλον κάτι χειρότερο να κάνετε) θα έχετε δει να παραπονιέμαι συχνά-πυκνά για albums που τραβάνε πιο πολύ απ’ ότι θα έπρεπε. Το ίδιο γίνεται κι εδώ, αφού τα περισσότερα κομμάτια διαρκούν εφτά λεπτά έχοντας περιττά σημεία που θα μπορούσαν να λείπουν ώστε τα πράγματα να είναι πιο μαζεμένα.
Παράδειγμα, οι δύο προηγούμενες κυκλοφορίες της μπάντας. Τα “The Middle” (2013) και “Great Olden Dynasty” (2017) ήταν κάτι παραπάνω από σαράντα λεπτά, ενώ το “Glare Of Deliverance” φτάνει τα εβδομήντα. Μιλάμε δηλαδή για ένα μισάωρο παραπάνω σε σχέσεις με τις δύο πρώτες δουλειές τους. Και ναι, υπάρχουν περιπτώσεις που η ροή «επιτρέπει» τέτοιες διάρκειες, εδώ όμως επαναλαμβάνω ότι νιώθω τα τραγούδια τους να φλυαρούν, μειώνοντας έτσι την κατά τ’ άλλα πολύ καλή δουλειά που έχει γίνει στις συνθέσεις.
Ειδικά το “Fire” που κλείνει το album και διαρκεί δεκαέξι λεπτά, είναι υπερβολικό. Σε γενικές γραμμές, ο τρίτος δίσκος των G.O.D. θα ήταν πραγματικά εξαιρετικός αν δεν ήταν τόσο τραβηγμένος. Μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα και τείνω προς το ότι δεν με βλέπω να τον προτιμάω ξανά για την προσωπική μου λίστα. Οι οπαδοί του symphonic death metal πάντως, ακούστε τους Ιταλούς αν δεν το έχετε κάνει μέχρι τώρα.
6/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
