Female-fronted symphonic metal. Έχω μια σχέση αγάπης/μίσους με το συγκεκριμένο παρακλάδι της μουσικής μας μιας και μας έχει ναι μεν χαρίσει κάποια εξαιρετικά συγκροτήματα αλλά από την άλλη είναι γεμάτο με φελλούς. Βλέποντας λοιπόν την συγκεκριμένη περιγραφή δεν άργησα να ξεφυσήσω κουρασμένος πριν καν ακούσω το album.
Οι Eleine είναι Σουηδοί. Σαν σχήμα υπάρχουν από το 2011 όμως το “Dancing In Hell” είναι μόλις ο τρίτος τους δίσκος. Δεν έχω ακούσει τα προηγούμενα albums και κρίνοντας από τις παρουσιάσεις στο περιοδικό μας για αυτά, “Eleine” και “Until The End” αντίστοιχα, ίσως και να είναι και προς όφελος του νέου δίσκου. Αξίζει να σημειωθεί ότι το σχήμα στο νέο του album έχει ανανεωθεί συνθετικά κατά τα 3/5 του!
Πάμε στα τις μουσικής. Το “Dancing In Hell” πατάει ναι μεν σε όλες αυτές τις γνωστές φόρμες του ιδιώματος όμως είναι πιο guitar driven album. Σε σημεία μπορεί να φέρει στο νου τους Edenbridge ενώ όταν οι κιθάρες παίρνουν για τα καλά μπρος τολμώ να πω ότι μια δόση από Symphony Χ, μικρή όμως, την έχουν. Προς τιμή της η Madeleine “Eleine” Liljestam (αααα, από εκεί πήρε το όνομα το σχήμα) έχει μια αξιοπρεπή, πιο rock, φωνή που δένει καλά με την μουσική.
Ας δούμε όμως και τα κατά. Πρώτα απ’ όλα έχουμε τα ακραία φωνητικά που πραγματικά δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Αδιάφορα και επίπεδα κάνουν μόνο κακό στις συνθέσεις. Με ενόχλησαν σε μεγάλο βαθμό. Ένα άλλο πρόβλημα εντόπισα στην προσπάθεια του σχήματος να παίξει ίσως πιο μοντέρνα, με groove, κάτι που χαλάει την συνοχή του album. Ποιος ο λόγος; Μια χαρά το πάνε όταν παίζουν αυτό που ξέρουν.
Στο τέλος της μέρας, το “Dancing In Hell” με άφησε με ανάμικτα συναισθήματα. Είναι ένας τυπικά καλός δίσκος που θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερος αν έλειπαν τα μελανά σημεία που προανέφερα.
6/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
