Evergrey, Bloodred Hourglass, Genus Ordinis Dei, Crossing Eternity
Τρίτη 16 Απριλίου 2019, Κύτταρο Live, Αθήνα
Ήταν μία εμφάνιση που την περίμεναν αρκετοί από εμάς πως και πως. Και είναι γνωστό το πόσο αγαπητοί είναι οι Evergrey στα μέρη μας. Ειδικά από το “Hymns For The Broken” και μετά, που έγιναν γνωστοί σε ακόμα μεγαλύτερο αριθμό Ελλήνων οπαδών απ’ ότι στο παρελθόν. Η εμφάνιση έγινε στα πλαίσια του ολοκαίνουργιου “The Atlantic”, ένα δίσκο όσο περνάει ο καιρός θα γίνεται όλο και πιο αμφιλεγόμενος. Το όλο πακέτο φάνηκε ακόμα πιο ελκυστικό όταν ανακοινώθηκαν τρεις επιπλέον μπάντες, κάνοντας την όλη φάση σαν ένα είδους “mini-fest” κλειστού χώρου. Όταν όμως έχεις τέσσερα σχήματα στο line-up και με χαμηλό για τα δεδομένα εισιτήριο, δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία για τη χαμηλή προσέλευση κοινού που στιγμάτισε το συγκεκριμένο βράδυ. Δέχομαι πως φέτος έχει παραγίνει το “κακό” με τα live και τα λεφτά είναι αντιστρόφως ανάλογα των περιστάσεων, αλλά καλύτερο θα ήταν να αποδεχτούμε πως ο κόσμος δεν πάει πια σε συναυλίες με την ίδια συχνότητα αν δεν πρόκειται για πραγματικά μεγάλο όνομα. Μετά από αυτό το ρεσιτάλ αλήθειας λοιπόν, ας περάσουμε σιγά-σιγά και στα του show.
Η βραδιά ξεκίνησε λίγο μετά τις 19:00 με τους Ρουμανο-Σουηδούς (!) Crossing Eternity να ανεβαίνουν στη σκηνή του Κύτταρου για να παίξουν μπροστά από 30-40 νοματαίους με το ζόρι. Παρόλο που το heavy/power τους είναι παιγμένο χιλιάδες φορές, ωστόσο η εμφάνισή τους χαρακτηρίστηκε από πολύ καλό ήχο αλλά και από απόλυτη τιμιότητα. καθώς συνέχισαν το δυναμικό μισάωρο set τους με άψογη απόδοση μέχρι τέλους, χωρίς να δίνουν βάση στις χλιαρές έως αδιάφορες αντιδράσεις των από κάτω.
Λίγο πριν το ρολόι δείξει 20:00, το δεύτερο support ανεβαίνει στο stage, με ελαφρώς αυξημένο αριθμό παρευρισκομένων. Οι Ιταλοί στην καταγωγή Genus Ordinis Dei, έχοντας πρόσφατα κυκλοφορήσει τη δεύτερή τους δουλειά με τίτλο “Great Olden Dynasty”, ανέλαβαν το πιο symphonic death κομμάτι της βραδιάς, δανειζόμενοι αρκετά στοιχεία από Dimmu Borgir σε ενορχηστρώσεις, Hypocrisy σε ατμοσφαιρικά κοψίματα, ενώ έτειναν επικίνδυνα και σε πιο αμερικάνικους, “Lamb Of God” τύπου ήχους. Όσον αφορά τη Manowar διασκευή πάνω στο “Hail And Kill” θα πω μόνο το εξής. Είτε καλή, είτε κακή (τείνω προς το πρώτο), σίγουρα έκανε αίσθηση. Επιπλέον η σαφώς πιο επιθετική μουσική τους (συγκριτικά με Crossing Eternity) λειτούργησε ως “ξυπνητήρι” για αρκετούς μέσα στο venue.
Ώρα 20:40. Ένα από τα λιγότερο άγνωστα ονόματα του line-up, οι Φινλανδοί Bloodred Hourglass, σκάνε μύτη. Όποιος είχε την τύχη να τους ακούσει πριν το live, σίγουρα θα τους περίμενε με παραπάνω ανυπομονησία. Κι αυτό διότι το μελωδικό death metal που παίζουν είναι εξαιρετικής ποιότητας, με σωστή δομή και έξυπνα Children Of Bodom-ίστικα πλήκτρα. Μετά από περίπου 40 λεπτά set οι BRHG αποχώρησαν υπό έντονα χειροκροτήματα αποτελώντας, κατά την προσωπική μου γνώμη, την καλύτερη opening act εμφάνιση, καθώς μουσικά ήταν πολύ πιο ευθείς από τους προηγούμενους.
22:00 και φτάνουμε αισίως στην ώρα του headliner, με το πανό των Σουηδών να αποκαλύπτεται πίσω από το drum kit. Υπό την εισαγωγή του “A Silent Arc” οι Evergrey βγαίνουν στη σκηνή μετατρέποντας ένα μέτριο στουντιακό κομμάτι σε live δυναμίτη. Όσον αφορά τη γενικότερη εικόνα του setlist το συγκρότημα επέλεξε να το πάει εκ του ασφαλούς, δίνοντας πολύ περισσότερη έμφαση στα video clip, κάτι που ξενέρωσε μερικούς από μας, αφού δεν υπήρξε αναφορά από “Recreation Day” και πίσω. Η εμφάνιση όπως ήταν αναμενόμενο ήταν καταπληκτική με άριστη απόδοση απ’ όλα τα μέλη. Ο Tom S. Englund στάθηκε σαν πραγματικός ήρωας στο ύψος των περιστάσεων, καθότι καταβεβλημένος από την πρόσφατη γαστρεντερίτιδα που τον ταλαιπωρούσε, ενώ ο Henrik Danhage πέρα από τέλειο κιθαριστικό διδυμάκι του Tom, ήταν και εξαίρετος χιουμορίστας δίνοντας και λίγες κωμικές νότες σε ένα κατά τ’ άλλα συναισθηματικό setlist. Ένα setlist από το οποίο δεν έλειπε σχεδόν κανένα hit. “Weightless“, “Passing Through“ και “The Fire” ήταν σωστά τοποθετημένα στο πρώτο 15λεπτο ώστε να ανάψουν τα αίματα για να έρθουν στην πορεία τα “Leave It Behind Us” και “Black Undertow” για να σε ηρεμήσουν. Το “My Allied Ocean” ίσως και να ήταν η μοναδική έκπληξη αφού αν το καλοσκεφτείς δεν έκανε μεγάλο αντίκτυπο. Η τελευταία αναφορά στο “The Atlantic” έγινε με το “All I Have“, ήδη το πιο αγαπημένο μου από το νέο album. Η ειρωνεία της όλης υπόθεσης βέβαια είναι η υπερίσχυση του “Hymns For The Broken” με τέσσερα συνολικά κομμάτια συγκριτικά με τις υπόλοιπες δουλειές. Ακόμα και με το “The Atlantic” που εκπροσωπήθηκε με τρία, σε μία υποτιθέμενη promotional tour. Αφού πέρασε μία ολόκληρη ώρα χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουμε, οι Evergrey αποχώρησαν από το stage για ένα δεκάλεπτο διαλειμματάκι πριν το encore τους. Εκεί τα πράγματα ήταν εξίσου ανατριχιαστικά. Πρώτα ήρθε το “The Grand Collapse“. Όπως είπα και σε ένα φίλο, πάνε 5 χρόνια κι ακόμα δεν έχω ξεπεράσει τον τρόπο με τον οποίο έχει δομηθεί αυτό το κομμάτι. Από τα πλήκτρα του Rikard στην αρχή, μέχρι το επικό φινάλε. To πάντα πιασάρικο “Recreation Day” ήρθε για να συνεχίσει το σερί των “προβλεπέ” κομματιών για να οδηγηθούμε σε ένα διπλό σόλο με πλήκτρα και κιθάρα από Zander και Danhage, αντίστοιχα. Στα καπάκια μπαίνει η εισαγωγή του “A Touch Of Blessing“, οδηγώντας το show προς το τέλος με σχεδόν μηχανικό τρόπο. Κάπου στο πρώτο refrain ο Tom άρχισε εμφανώς να το χάνει, αλλά απόλυτα δικαιολογημένα μιας και είχε ήδη κάνει την υπέρβαση. Η αυλαία έπεσε όπως όλοι περιμέναμε. Με το αδιαφιλονίκητο φαβορί, το “King Of Errors“. Τι κι αν η απόδοση του frontman είχε πέσει; Όλοι είμασταν εκεί να τον υποστηρίξουμε τραγουδώντας λέξη προς λέξη. Έπειτα από 90 λεπτά (οι φήμες περί set 100 λεπτών αποδείχτηκαν ράδιο αρβύλα) οι Evergrey μας αποχαιρέτησαν οριστικά και πολύ φοβάμαι, βάσει της φτωχής προσέλευσης, για τελευταία φορά. Σίγουρα σαν εμφάνιση είναι κατώτερη από την αντίστοιχη του 2014 πάλι στον ίδιο χώρο, καθώς τότε είχαν ένα πολύ δυνατότερο δίσκο στις αποσκευές τους, αλλά και έναν σαφώς πιο ακμαίο και ορεξάτο Tom Englund. Παρόλαυτά δε νομίζω να χάλασε κανέναν που ξανάκουσε μερικά από τα καλύτερα κομμάτια των Σουηδών. Ξέρω, δεν ακούσαμε τουλάχιστον δέκα από αυτά που θα θέλαμε. Αλλά όπως είπε κι ο ίδιος ο Tom, “όταν πας σε ένα live ξέρεις πως δεν θα ακούσεις το 90% από αυτά που θες”.
Setlist: Α Silent Arc / Weightless / Distance / Passing Through / The Fire / Leave It Behind Us / Black Undertow / My Allied Ocean / All I Have Encore: The Grand Collapse / Recreation Day / Keyboard-Guitar solo / A Touch Of Blessing / King Of Errors
Υ.Γ.: Ένα τεράστιο “thumbs up” οφείλω να δώσω στον υπεύθυνο που ανέλαβε τη μουσική λίστα ανάμεσα στα διαλείμματα. Είσαι ότι να ‘ναι και μ’ αρέσεις!
Επιμέλεια: Χάρης Μπελαδάκης
** Ευχαριστούμε την Εβελίνα Γερακάρη για την παραχώρηση του φωτογραφικού υλικού **
