Ανταποκρίσεις

Dropkick Murphys, Frank Turner

Οι Αμερικάνοι celtic punkers Dropkick Murphys έχουν αναπτύξει μία ιδιαίτερα ζεστή σχέση με το ελληνικό κοινό, κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα στις τελευταίες τους επισκέψεις στη χώρα μας. Ακόμα θυμάμαι εκείνη την εμφάνισή τους στη Μαλακάσα πριν λίγα χρόνια, η οποία ήταν και η πρώτη φορά που τους είδα. Με βάση και αυτό λοιπόν, δεν ήθελα καθόλου να λείψω από το Gazi Music Hall, το βραδάκι της Δευτέρας.

Ενώ αρκετός κόσμος ήταν ακόμη έξω από το χώρο, πίνοντας μπύρες και κουβεντιάζοντας, ο Άγγλος καλλιτέχνης του punk και του folk, o Frank Turner, είχε ήδη ξεκινήσει με την κλασική κιθάρα του, να μας παρουσιάζει μερικά από τα τραγούδια του και να ζεσταίνει τον κόσμο για αυτό που θα ακολουθούσε αργότερα. Δεν είχα την παραμικρή επαφή με τη μουσική του πιο πριν και αυτή ήταν η πρώτη φορά που θα τον άκουγα. Παρόλο που μου φάνηκε απελπιστικά μόνος επί σκηνής, μπορώ να πω ότι ήταν τέρμα άνετος και συχνά πυκνά επικοινωνούσε με το κοινό και δε δίσταζε να χρησιμοποιήσει το χιούμορ του. Μουσικά, δεν είχαμε πολλές ιδιαιτερότητες, ούτε κάτι πολύπλοκο, κάποιες φορές άλλαξε κιθάρα, ενώ σε ένα κομμάτι προς το τέλος, το οποίο και ξεχώρισε, χρησιμοποιήθηκε φυσαρμόνικα. Ορισμένα τραγούδια είχαν πιο folk κατεύθυνση και ήταν κοντινότερα στο ύφος, ενώ άλλα πιο κοντά στο punk και την αισθητική του ιδιώματος. Γενικά κάποια κομμάτια ξεχώρισαν περισσότερο από κάποια άλλα και μου άρεσαν πιο πολύ. Σε κάποια κομμάτια επίσης, πολλοί από το κοινό έδειξαν να γνωρίζουν το υλικό του Βρετανού καλλιτέχνη και υπήρξαν πολύ θερμές αντιδράσεις, γεγονός που μου προκάλεσε πολύ καλή εντύπωση. Η αστεία στιγμή της εμφάνισής του ήταν όταν επιχείρησε να μεταφράσει και να προφέρει στα ελληνικά στίχους από κάποιο κομμάτι του(;), νομίζω. Έπεσε αρκετό γέλιο γενικά, αλλά σίγουρα φιλότιμη προσπάθεια! Η φωνή του σε αρκετά καλό επίπεδο, θυμίζοντας κάτι από το punk ιδίωμα, όπως π.χ. τους Dropkick Murphys! Κάποια από τα τραγούδια που ξεχώρισα ήταν τα “Τhe Road (με έντονη τη συμμετοχή του κοινού!), Try This At Home”, “Be More Kind(όπου μας έπιασε κουβέντα ακριβώς για αυτό που λέει ο τίτλος) και “The Ballad Of Me And My Friends”. Κάπου στη μέση πρέπει να ήταν, όταν μας είπε ότι είναι η πρώτη του επίσκεψη σαν μουσικός στην Ελλάδα, αλλά και για την… πρώτη του επίσκεψη ever στη χώρα μας, όπου είχε δώσει και το πρώτο του φιλί! Σίγουρα επίσης από τα τραγούδια που ξεχώρισα ήταν κάποιο από τα τελευταία, αυτό που είχε την φυσαρμόνικα, αλλά δεν είμαι σίγουρος πώς το λένε (βλέπε setlist παρακάτω). Θεωρώ ότι αν ο Frank Turner είχε και κάποιους άλλους καλλιτέχνες μαζί του επί σκηνής, που να τον υποστηρίζουν μουσικά, εκτός του ότι θα είχαμε πιο γεμάτο ήχο με επιπλέον υποστηρικτικά όργανα, ίσως το αποτέλεσμα να ήταν καλύτερο. Αλλά είναι και η φύση των κομματιών του τέτοια που δε ξέρω κατά πόσο γινόταν αυτό. Σε κάθε περίπτωση πάντως, αυτό δεν  έδειξε να τον επηρεάζει, δεν ήταν καθόλου «μαγκωμένος», σε αντίθεση, ήταν τέρμα άνετος και χαλαρός και πολύ επικοινωνιακός με το κοινό, ίσως και παραπάνω από ότι χρειαζόταν. Οπωσδήποτε ο κόσμος έδειχνε να περνάει καλά, μέσα σε αυτή την σχεδόν μία ώρα της εμφάνισής του.

Frank Turner setlist: If Ever I Stray / 1933 / Get Better / The Road / The Next Storm / Try This At Home / The Opening Act Of Spring / Be More Kind / The Ballad Of Me And My Friends / Eulogy / Photosynthesis / Recovery / I Still Believe

Γύρω στις 22:00 τα φώτα κλείνουν υπό τους ήχους του κλασικού ιρλανδικού folk τραγουδιού Foggy Dew (από τους Sinéad O’Connor & The Chieftains). Ιδανικότερη και πιο ταιριαστή επιλογή για εισαγωγή δε νομίζω ότι γινόταν να υπάρξει. Δε χρειάστηκε να περιμένουμε παραπάνω από τα λίγα λεπτά που διαρκεί το κομμάτι, για να βγουν σιγά σιγά οι Dropkick Murphys! Αυτό που ακολούθησε  με το πάρτι που στήθηκε, πραγματικά δεν είχε προηγούμενο και μόνο αν κάποιος ήταν εκεί στο χώρο μπορεί να κατανοήσει ακριβώς τι πραγματικά έγινε και τι ακολούθησε. Οι πρώτοι ύμνοι (και μετά την εισαγωγή του Cadence To Arms από το Do Or Die) περιελάμβαναν φυσικά το καθιερωμένο The Boys Are Back με το οποίο συνηθίζουν να βγαίνουν και τα Prisoners Song”, “Famous For Nothing(πανηγύρι, πόσο κομματάρα!) και ένα παλιό αγαπημένο, το Johnny I Hardly Knew Ya, όπου αν είχε μείνει κάτι όρθιο, σίγουρα κατέρρευσε! Γενικά το «έλα να δεις», που όντως όσοι δεν ήρθαν, έπρεπε να ήταν εκεί για να δουν όλο αυτόν το χαμό! Άκουσα διάφορα πράγματα σχετικά με τον ήχο, αλλά στο σημείο που καθόμουν εγώ, δε διέκρινα κανέναν πρόβλημα και τα πάντα μου ακούγονταν μια χαρά και καθαρά.

Τα πνεύματα ηρέμησαν και οι τόνοι έπεσαν με το νοσταλγικό Sandlot, το οποίο και ήταν το πρώτο κομμάτι που εκπροσωπήθηκε από τον τελευταίο τους δίσκο “11 Short Stories Of Pain & Glory” (2017). Ήρεμο φυσικά, αλλά επίσης υπέροχο, φοβερή στιγμή αλλά και εξαιρετικός φωτισμός. Η απόδοση του συγκροτήματος γενικώς ήταν εξαίσια, με κυρίως τον Κen Casey να είναι εντυπωσιακός, αλλά φυσικά και τον Al Barr, οι δυο τους τραγουδάνε με την ίδια κ@ύλα και «αλητεία», σαν να μην έχει περάσει μέρα. Απολαυστικοί! Το εκρηκτικό πάρτι συνεχίστηκε και είναι δύσκολο να αναφερθώ σε συγκεκριμένα τραγούδια, διότι πραγματικά όλο το live μας πήγε τραίνο! Σίγουρα πάντως αρκετά χαρακτηριστικά για το live και αντιπροσωπευτικά, για το πόσο καλό ήταν αυτό, ήταν τα The Gangs All Here”, “The Walking Dead”, “Dont Tear Us Apart”, “ The Fields Of Athenry” και φυσικά το The State Of Massachusettsπου δε γινόταν να λείψει με τίποτα. “They’ve been taken awayyyy”…! To “Youll Never Walk Alone (διασκευή Rodgers & Hammerstein και επίκαιρο!) δε νομίζω να χάλασε κανέναν, πόσο μάλλον τους φίλους της Liverpool, ένας από τους οποίους μάλιστα είχε φέρει και κασκόλ της αγαπημένης ομάδας μαζί του! Το Out Of Our Headsήταν επιπλέον πώρωση, ενώ πριν το encore, αυτό που έγινε στο Rose Tatoo, δεν μπορεί να περιγραφτεί εύκολα. Ένα τραγούδι που έκανε ευρύτερα γνωστούς τους Αμερικάνους και που έχουν λατρέψει κάμποσοι και κάμποσοι. Πρέπει να τραγουδήθηκε από όλους όσους βρίσκονταν στο Gazi Music Hall, χωρίς υπερβολή, της κακομοίρας!

Χάρηκα πάρα πολύ με την εκτέλεση του Going Out In Style, καθώς το περίμενα πως και πως. Ίσως το πιο απαιτητικό κομμάτι τους και το πιο δύσκολο όσον αφορά την εκτέλεση, αποδόθηκε και εκτελέστηκε άψογα, πάντα με τις γρήγορες αλλαγές στον ρυθμό και στην ταχύτητα, ακριβώς όπως έπρεπε. Άλλη μια πολύ μεγάλη στιγμή λοιπόν, για να ακολουθήσει το κλασικό Im Shipping Up To Boston, πάντα επιβλητικό όπως του αρμόζει.. Δε χρειάζεται να ξαναπώ για τις αντιδράσεις του κόσμου και τον χαμό που συνεχίστηκε (μόλις το είπα!). Η συναυλία κορυφώθηκε με το “Until The Next Time” (ήδη περιμένουμε για αυτό!), με αρκετό κόσμο ήδη να έχει ανέβει στη σκηνή παρέα με τη μπάντα, έδωσε χαρακτήρα επιλόγου και ήταν κάτι σαν αποθέωση για τους Dropkick Murphys. Τη διασκευή στο Dirty Deeds Done Dirt Cheap των AC/DC δε την βρήκα καθόλου αταίριαστη και εκτός κλίματος. Απλά θυμηθείτε το “It’s a Long Way To The Top (If You Wanna Rock N Roll)” από το ντεμπούτο τους!

Για να μη μακρηγορώ άλλο, συναυλιάρα από τις λίγες και κάτι που το συγκεκριμένο συγκρότημα ξέρει να κάνει άψογα, όπως και το να σε κάνει να περνάς καλά. Είναι επίσης πολύ ωραίο να βλέπεις επίσης άλλους μουσικόφιλους οπαδούς να είναι ενωμένοι και αγκαλιασμένοι να τραγουδάνε τους στίχους της μπάντας. Η εργατιά (ναι εργατιά, γιατί στην εργατική τάξη είναι δηλωμένοι και ανήκουν οι Murphys) μίλησε και έδειξε πόσο απλά μπορεί να επιτύχει ένα σ-υ-γ-κ-λ-ο-ν-ι-σ-τ-ι-κ-ό live, από όλες τις απόψεις! Να μαθαίνουν από κάτι τέτοιες συναυλίες μερικοί και να τα βλέπουν αυτά, όταν αντιδρούν υπερβολικά και κάνουν σαν υστερικοί όταν ακυρώνονται εμφανίσεις συγκροτημάτων με «κακό» υπόβαθρο (το λέω ευγενικά, φασιστικό εννοώ). Τελικά δε χρειάζονται και πολλά πράγματα για να περάσεις καλά σε μία συναυλία και για να είναι ένα live καλό, αν και πολλές φορές τα «απλά» είναι και τα πιο δύσκολα. Αξίζει βεβαίως να αναφερθούμε και στα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος και το λιγότερο να απονείμουμε εύσημα, γιατί χωρίς της συμβολή τους, το αποτέλεσμα δε θα ήταν το ίδιο εντυπωσιακό, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι και αυτοί σημαντικοί. Πώς θα ήταν π.χ. το συγκρότημα δίχως την γκάιντα, τα whistles και ούτω κάθε εξής; Όλα δηλαδή αυτά τα στοιχεία που μας έκαναν να τους αγαπήσουμε Εν κατακλείδι, ένα live που για εμένα ήταν 90% τέλειο! Και δε γράφω 100% μόνο και μόνο για τον λόγο του ότι δεν παίξανε τον εργατικό ύμνο Workers Song! Σίγουρα πολλοί θα προτιμούσαν και άλλα κομμάτια, αντί κάποιων άλλων για παράδειγμα, γούστα είναι αυτά εξάλλου (και το Never Alone θα με έψηνε πολύ π.χ.), αλλά τούτο εδώ δεν έπρεπε να λείπει για κανέναν λόγο.  Λεπτομέρειες, τουλάχιστον το είχα ακούσει στη Μαλακάσα και είχε μετρήσει άσχημα! Anyway, μας έκαναν να περιμένουμε ήδη για την επόμενη εμφάνισή τους! Until the next time we go murphys λοιπόν!

Dropkick Murphys seltist: Cadence to Arms / The Boys Are Back / Prisoner’s Song / Famous For Nothing / Johnny, I Hardly Knew Ya / Sandlot / The Fighting 69th / The Gang’s All Here / The Walking Dead / Don’t Tear Us Apart / The State Of Massachusetts / Cruel / Time To Go / Citizen CIA / The Fields Of Athenry (Pete St. John cover) / Caught In A Jar / The Irish Rover / Sunshine Highway / Surrender / You’ll Never Walk Alone (Rodgers & Hammerstein cover) / Out Of Our Heads / Rose Tattoo Encore: Going Out In Style / I’m Shipping Up to Boston / Until The Next Time / Dirty Deeds Done Dirt Cheap (AC/DC cover)

Outro (Frank Sinatra – My Way)

Κείμενο – Ανταπόκριση: Πέτρος Μυστικός

Greekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|bothTatto Clinic Athens 728×90 - 728|90|Tatto Clinic Athens 728×90||https://www.facebook.com/tattooclinicathens|bothRodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||bothhaursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X