Το περίφημο stoner, doom και psych φεστιβάλ παρουσίασε την Ελληνική εκδοχή του στην Ιερά Οδό για δύο ημέρες εμπλουτισμένες με δεκαοκτώ συγκροτήματα. Ωστόσο, δε πίστευε κανείς ότι θα μπορούσε ένα τέτοιο φεστιβάλ ευρωπαϊκών προδιαγραφών να λάβει χώρα με τα Ελληνικά δεδομένα. Απίστευτο κι όμως πραγματικό.
Day #2: Automaton, Karma to Burn, Pentagram, My Sleeping Karma, Steak, “Relentless Ghouls”, Black Hat Bones, Omega Monolith 8/10
Για κακή μας τύχη, αρχικά οι Cough και Elder, λόγω της απεργίας των υπαλλήλων της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας (που τελικά ανεστάλη) ακύρωσαν την εμφάνιση τους, ενώ στη συνέχεια ακύρωσαν οι Colour Haze για τον ίδιο λόγο. Η δυσαρέσκεια του κοινού φάνηκε αμέσως καθώς πολλοί έσπευσαν να πουλήσουν τα εισιτήρια τους και να παραπονεθούν, δικαιολογημένα. Η διοργάνωση ζήτησε τη κατανόηση τους και έτσι στη θέση τους το κενό “καλύφθηκε” με τη προσθήκη των Omega Monolith και το διπλό special set των Pentagram “Relentless Ghouls“. Το πρόγραμμα τηρήθηκε αυστηρά όσον αφορά το ωράριο.
Στις 17:45 οι Omega Monolith κλήθηκαν να σώσουν την κατάσταση και έτσι έδωσαν παλμό στο live με τις instrumental δημιουργίες τους. Καθηλωτικοί όπως πάντα με ένα ενιαίο setlist από το καινούριο υλικό που θα βρίσκεται στον καινούριο δίσκο τους, το τελευταίο LP τους και φυσικά το “Fungus“. Το stage 2, δεν αντιμετώπιζε μόνο προβλήματα χωρητικότητας, η οποία έφτανε τα 500 άτομα αλλά και προβλήματα ακουστικής. Ο ήχος γίνονταν ανυπόφορος όσο πέρναγε η ώρα ο κόσμος πλήθαινε και η ατμόσφαιρα γινόταν ασφυκτική. Στο ίδιο stage στις 18:45 ανέβηκαν οι Black Hat Bones παρόλο που δε βοηθήθηκαν από τις παραπάνω συγκυρίες, κατάφεραν να ξεσηκώσουν το πλήθος με μπόλικο rock ‘n’ roll για ένα 40-λεπτο με κλασσικά αλλά και καινούρια κομμάτια.
Ήρθε λοιπόν η ώρα, 20:00 ακριβώς στο stage 1 όπου τέσσερις σκοτεινά βαμμένες μορφές – όπως παλιά – ανέβηκαν στη σκηνή.
Οι Relentless Ghouls όπως μας συστήθηκαν, με ξεχωριστή ενδυμασία και βάψιμο, είχαν ετοιμάσει ένα 40-λεπτο ειδικό set με επιτυχίες Pentagram από το “Relentless“. Τέτοιο σκηνικό μας έδωσε την ευκαιρία να απολαύσουμε κομμάτια που προκάλεσαν ανατριχίλα και που ποτέ δε περιμέναμε να ακούσουμε εκείνη τη βραδιά. Απευθύνομαι φυσικά στα “The Ghoul“, “Evil Seed” και “Wartime” τα οποία άπταιστα εκτέλεσαν. Μόνο πρόβλημα που φάνηκε να αντιμετώπισαν, όμως δε τους επηρέασε προφανώς, ήταν τα drums του Pete Campell , του οποίου τα πιατίνια αλλά και τα μικρόφωνα ήταν μονίμως ασταθή. Με τη λήξη του πρώτου αυτού set κρατάγαμε την ανάσα μας για το επόμενο και καλύτερο κυρίως μέρος της βραδιάς.
Έτσι μεταφερθήκαμε ξανά στο απέναντι κτήριο στις 20:40. Τα σχόλια είναι περιττά για τη κατάσταση στον 4ο όροφο, δεν θα ήθελες να σταθείς εκεί παραπάνω από ένα τέταρτο. Όμως με τη παρέα των Steak και τη Βρετανική διάθεση τα πράγματα έγιναν λίγο καλύτερα. Βαρύς ήχος και πολύς καπνό γέμισαν για τα καλά τον χώρο. Desert rock – όπως άλλωστε θα ταίριαζε – και έντονα riff μέσα από το album “Slab City” και τα 2 EP τους. Η απόδοση τους δυστυχώς ήρθε κι αυτή αντιμέτωπη με τις συνθήκες του stage και έτσι με δυσκολία το απολάμβανε κανείς. Επόμενοι οι My Sleeping Karma όπου μεταδίδουν το psychedelic instrumental και επιτυγχάνουν μια mind-blowing ηχητική εμπειρία. Η ακυρώσεις της ημέρας έπληξαν και εκείνους καθώς ο πληκτράς Norman απουσίαζε και στη θέση του εμφανίστηκε ο Rene. Ο ενθουσιασμός που έδειχναν όλοι τους, μας έκανε να καταλάβουμε αμέσως ότι γουστάρουν αυτό που κάνουν. Ο ντράμερ χαμένος στο παίξιμο του, να σηκώνει το βλέμμα του μόνο για να χαμογελάσει στον κιθαρίστα. Ο Rene πάνω από τα πλήκτρα ήταν αφοσιωμένος στο έργο του και εμείς από κάτω μπορούσαμε άνετα να υπνωτιστούμε για όση ώρα ήθελαν.
Next: Pentagram. Χωρίς πολλές συστάσεις, παρουσίασαν το κανονικό set με πολύ καλό ήχο και αρκετό κοινό, αν και οι περισσότεροι δε φάνηκε να έχουν έρθει για εκείνους. Ο Bobby Liebling άρχισε τα δικά του αμέσως ρίχνοντας τρομακτικές ματιές στο κοινό και κάνοντας τα κόλπα του. Μια μορφή που επιτελεί το ρόλο ενός frontman με κλασσικό χαρακτήρα, με χιούμορ και χωρίς υπερβολές. Η ενέργεια που υπήρχε δε μπορεί να μετρηθεί. Σαν να μην έχει περάσει χρόνος από πάνω τους, έκαναν τα κομμάτια τους να ακουστούν όπως παλιά. Ρυθμοί heavy/doom να μας παρασύρουν, με οδηγό τον Victor Griffir στη κιθάρα, ο οποίος σε κάθε νότα του είχε από πίσω τον Bobby να τον κυνηγάει και να παθιάζεται με τα solo του. Θρυλικά κομμάτια όπως “Sing of the Wolf“, “Forever My Queen“, “When The Screams Come” τραγουδήθηκαν φωναχτά από όλους μας εκείνη τη βραδιά. Τελευταίο κομμάτι που παίχτηκε ήταν το “20 Buck Spin” όπου έγινε χαμός πάνω και κάτω από τη σκηνή, κιθάρες εκτοξεύονταν από τον Victor στον Pete, με τον Bobby να βρίσκεται “λιπόθυμος” στο πάτωμα, ώστε να τον σέρνουν σε όλη τη σκηνή. Και εκεί που είχαμε αρχίσει όλοι να ανησυχούμε, ξαφνικά πριν το τελευταίο riff, αναστήθηκε και πλάι στον πιστό του φίλο και κιθαρίστα τελείωσαν αυτό που άρχισαν και έτσι θεατρικά μας καληνύχτισαν.
Μετά από τη φοβερή αυτή εμφάνιση, μόλις συνήλθαμε, υποδεχτήκαμε τους Karma To Burn. Ο Mecum κρατούσε συνεχώς επαφή με το κοινό μιλώντας για την απεργία και τις σχετικές ακυρώσεις. Ύστερα μας μύησαν στο γκρουβάτο stoner κυρίως instrumental, όπου έγινε χαμός. Τέλος, το live συνεχίστηκε με τους Automaton, που οι περισσότεροι από εμάς δυστυχώς δεν προλάβαμε λόγω των ΜΜΜ όπως είναι λογικό τέτοια ώρα. Το φεστιβάλ ίσως θα έπρεπε να είχε προνοήσει για αυτό.
