81db, Need
Mo Better, Αθήνα, 17- 02- 2012
Η συναυλία θεωρώ πως είχε δύο κυρίως χαρακτηριστικά για τα οποία άξιζε κάποιος να την παρακολουθήσει: Από τη μια ήταν ένα λάιβ που από την αρχή μέχρι το τέλος σε κράταγε στην τσίτα χωρίς να κάνει κοιλιά. Από την άλλη, οι Need ταίριαξαν απόλυτα με τους 81 db, λαμβάνοντας υπόψη πόσο ιδιαίτερη είναι η μουσική και των δύο. Το αποτέλεσμα νομίζω τους δικαίωσε και είναι μια σύμπραξη που θα ήταν καλοδεχούμενη και στο μέλλον.
Τη βραδιά άνοιξαν οι Need. Η αλήθεια είναι πως μια μπάντα με τέτοιες κιθαριστικές συνθέσεις και ένα πολύ ταιριαστό rhythm section κάθε άλλο παρά αδιάφορη μπορεί να είναι. Το σημαντικό είναι ότι οι Need αποδίδουν στο έπακρο, τα κομμάτια τους παρουσιάστηκαν άψογα ώστε να καταλάβει κανείς πολύ ξεκάθαρα τα τεχνικά και τα ρυθμικά τους μέρη. Ακούσαμε λοιπόν από αυτούς το Soon, συνέχεια με Lie Before you Sleep, μετά το Stroll the Choice, προχωρώντας με το Siamese Dog. Έπαιξαν το Inbetween, το The Wisdom Machine ,αφήνοντας για το τέλος ίσως το καλύτερο: To Lifeknot, δείχνοντας όλο τον ενθουσιασμό τους, κάνοντας ένα δυναμικό φινάλε, ό, τι πρέπει για να έρθουν στη σκηνή οι 81db.
Οι 81db, έχοντας ήδη στήσει το μπουζούκι να περιμένει και αυτό με τη σειρά του, ξεκίνησαν ένα λάιβ που φάνηκε πως τα τραγούδια τους δημιουργούσαν περιέργεια στο κοινό. Αν γυρνούσες και κοίταζες τα βλέμματα όσων παρευρέθηκαν, έβλεπες έναν ενθουσιασμό, κάπως συγκρατημένο όμως από μια αμηχανία που φαίνεται να είχαν, σκεπτόμενοι τι άλλο θα ξεπηδήσει από αυτή τη σκηνή, εκτός από λευκές μάσκες, μεγάφωνα και έγχορδα. Τα μέλη του συγκροτήματος εισχωρούσαν στις πρώτες σειρές του κόσμου μεταδίδοντας πιο άμεσα την τρέλα τους. Από δικά τους κομμάτια έπαιξαν τα εξής: Impressions, Manicomium, Nice Trip, Jabberwocky, Won’ t follow, Dr Barytone, Wasting my time, Captcha, Patience, Argonaut’ s Dance, Voices, The Last Laugh, Medusa, Freakshow, Insexts. Από διασκευές το Surprise you ‘re Dead από Faith No More, το So What από Metallica και το Hooker with a Penis από Tool. Και πάλι έχω να πω ότι τα κομμάτια τους ακούστηκαν έτσι όπως έπρεπε, χωρίς να βρίσκουν εμπόδιο στο ότι όντως δισκογραφικά είναι πολύπλοκοι.
Στο σημείο αυτό να προσθέσω πως ο ήχος ήταν αρκετά καλός ιδίως στα όργανα και φάνηκε πως όλοι προσπάθησαν πολύ για να επιτύχει αυτό. Λίγο τα φωνητικά θα έπρεπε να ακούγονταν καλύτερα, ήταν κάτι που λίγο με χάλασε, διότι και οι δύο τραγουδιστές, έδιναν όλο τους το είναι μπροστά στο μικρόφωνο και δεν ακούστηκαν ξεκάθαρα όλα όσα έκαναν.
Τέλος, νομίζω πως η προσέλευση του κόσμου ήταν ικανοποιητική, αν κρίνουμε ότι την ίδια μέρα υπήρχαν και αρκετές άλλες συναυλίες. Θα προτιμούσα βέβαια τα πρόσωπα να έμεναν ίδια από την αρχή μέχρι το τέλος γιατί μου δόθηκε η εντύπωση ότι άλλοι έφευγαν, άλλοι έρχονταν αν και το πλήθος αριθμητικά έμενε το ίδιο.
Ήλια Τσάρα
