Οι Annihilator της τελευταίας δεκαετίας έχουν μετατραπεί σε άκρως αμφιλεγόμενη μπάντα. Από τη μία, η προτίμηση προς πιο groove metal ρυθμούς έφερε στο πλευρό τους μεγάλη μερίδα οπαδών νεαρότερης ηλικίας. Από την άλλη όμως, υπάρχουν και οι οπαδοί της παλαιάς κοπής που δείχνουν να τους ξεγράφουν σιγά-σιγά. Μπορεί το “Metal” να άρεσε αρκετά (ειδικά όταν γίνεται το σώσε από guest συμμετοχές), και μπορεί το ομώνυμο να είχε κάποιες πολύ καλές στιγμές (με highlight το αλησμόνητο intro του “The Trend”), αλλά κάποια στιγμή η επανάληψη θα γινόταν αισθητή. Δυστυχώς το “Feast” είναι θύμα αυτής της επανάληψης. Πρώτα απ’ όλα, είναι η φωνή του Dave Padden. Παρόλο που έχει καταφέρει να γίνει το δεξί χέρι του Jeff Waters όλα αυτά τα χρόνια, ακούγοντάς τον καταλαβαίνεις πως δε μπορεί να παρουσιάσει κάποια εναλλαγή στο λαρύγγι του, ερμηνεύοντας τελείως μηχανικά. Δε μπορώ όμως να τον κατηγορήσω, αφού στην τελική εκτελεί εντολές του μεγάλου. Στα κομμάτια τώρα. Μπορεί εδώ να λείπει το ultra δυναμικό ξεκίνημα όπως είχε γίνει πριν 3 χρόνια με το “The Trend”, αλλά το “Deadlock” φέρει εις πέρας το δύσκολο ρόλο του “opening track”, με αρκετή ταχύτητα και φυσικά τσαμπουκά. Κάτι που μέχρι ενός σημείου συνεχίζεται και στο single “No Way Out”. Κλασικά Annihilator riffs της τελευταίας γενιάς, ελαφρώς εμπορικό refrain, αλλά τρανταχτό παράδειγμα αναμασήματος. Οι μετριότητες φαίνονται από πολύ νωρίς με το “Smear Campaign”. Χλιαροί ρυθμοί, ορισμένα πρωτότυπα ανεβοκατεβάσματα στις κιθάρες και ένας κάτω του μετρίου Padden να επισκιάζει ότι καλό υπάρχει στο κομμάτι. Και μετά απ’ αυτό, έρχεται στα καπάκια η πιο αδιάφορη σύνθεση του “Feast”. Πέρα από την άστοχη funk προσέγγιση του μπάσου στην αρχή, το κομμάτι κάνει μπαμ πως δημιουργήθηκε μόνο και μόνο επειδή ο Jeff βαριόταν! Τα πράγματα διορθώνονται ελαφρώς στο “Wrapped”, αν και το γενικό του ύφος μάλλον απομακρύνεται κατά πολύ από το στυλ των Annihilator. Ακόμα και από τους τελευταίους δίσκους. Από τις πάρα πολύ καλές στιγμές είναι σίγουρα η πανέμορφη μπαλάντα “Perfect Angel Eyes” που με πήγε πίσω σε εποχές “Only Be Lonely”. Με το επόμενο “Demon Code” το album παίρνει μία ευχάριστη ανιούσα. Αν και το σύνδρομο επανάληψης είναι και εδώ παρών, ωστόσο γίνεται με πιο εμπνευσμένο τρόπο. Στα συν η όμορφη (αλλά σύντομη) μελωδία στα μισά. Ώρα για την καλύτερη, κατά τη γνώμη μου, σύνθεση. “Fight The World”. Άψογη ακουστική εισαγωγή, ένας ανέλπιστα καλός Dave Padden στις ρυθμικές, άφθονες εναλλαγές από τη μέση κι έπειτα και riffs που τολμώ να πω ότι μου θύμισαν “Never, Neverland”. Το κλείσιμο γίνεται με το μοναδικό τραγούδι μεγάλης διάρκειας, το 8λεπτο “One Falls, Two Rise”. Είναι ένα κομμάτι που θα μπορούσε εύκολο να χωριστεί και σε δύο μέρη: το συναισθηματικό και το επιθετικό. Αφού για 2 λεπτά ο λαιμός δένεται “κόμπο” από το καταθλιπτικό vibe (τόσο σε μουσική, όσο και σε στίχο), η συνέχεια μεταμορφώνεται σε μία διαρκή μάχη μεταξύ solos και rhythm section. Και κάπου εκεί καταλαβαίνεις πως το “Feast” είναι ένα album που καλυτερεύει στο τέλος. Βέβαια, 2-3 καλά κομμάτια και μία καλή μπαλάντα δεν επαρκούν. Το ευτυχές απ’ όλη την υπόθεση είναι πως το παίξιμο του Jeff Waters εξακολουθεί να βρίσκεται σε υψηλά standards. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός πως, σε γενική εικόνα, είναι μία από τα ίδια.
5/10
Χάρης Μπελαδάκης
