Παλιές, παμπάλαιες καραβάνες στο χώρο οι Καναδοί Saga. Από το 1977 συγκεκριμένα. Τους ήξερα μέχρι τώρα; Ονομαστικά. Τους είχα ξανακούσει; Όχι φυσικά. Βέβαια, από την ακρόαση του “Symmetry” δεν μπορώ να πω ότι το μετάνιωσα κιόλας οπότε δε με βλέπω να κάθομαι να ψάχνω έστω στο ελάχιστο τη δισκογραφία τους, αν και αυτό το album δεν είναι όπως τα προηγούμενά τους.
Η οποία είναι μεγάλη, καθώς έχουν βγάλει πάνω από είκοσι δίσκους, κυκλοφορώντας νέα δουλειά κάθε δυο-τρία χρόνια. Μόνη εξαίρεση το “Symmetry”, αφού η τελευταία δουλειά τους “Sagacity” βγήκε το 2014. Δε μετράω συλλογές, ζωντανές κυκλοφορίες και singles αφού εκεί χάνεται ακόμα περισσότερο η μπάλα. Στη σύνθεσή τους έχουν και δύο ιδρυτικά μέλη, τον Ian Crichton (κιθάρες, μπάντζο) που είναι και το μόνο σταθερό και τον Michael Sadler (φωνητικά, κιθάρες, μπάσο, πλήκτρα, τύμπανα) που έλειψε μόνο μια τετραετία. Μακρόβιο μέλος και ο Jim Gilmour (πλήκτρα, φωνητικά, πνευστά) που από το 1980 όταν και μπήκε είχε και αυτός μία παύση εξαετίας.
Πού κινείται ηχητικά λοιπόν το “Symmetry”; Σε ένα κράμα prog rock με country. Είναι αποκλειστικά ακουστικό με κάποια καινούρια και κάποια παλιά τραγούδια εκτελεσμένα με διαφορετικό τρόπο. Βέβαια, κάτι λίγα παλιά που άκουσα στην κανονική τους μορφή δεν τα λες και hard rock, αφού οι κιθάρες ήταν και πάλι πολύ χαμηλά. Ποια η διαφορά εδώ λοιπόν; Τα πάρα πολλά όργανα που χρησιμοποιούν.
Θες από πνευστά, θες από έγχορδα, εδώ χώσανε όσα περισσότερα μπορούσαν. Οι συνθέσεις βαρετές και ανάλατες, το βιολί μου τρυπούσε τα αυτιά και αν το άκουγα ζωντανά παίζει να το έπαιρνα από τον μουσικό και να το έσπαγα. Και ας του το πλήρωνα μετά, δε θα με ένοιαζε. Αρκεί να σταματούσε αυτός ο εκνευριστικός θόρυβος. Σταμάτησε μετά από πενήντα και κάτι λεπτά αλλά μέχρι τότε, ήταν μία αρκετά επίπονη ακρόαση.
Τα ακουστικά albums γενικά τα θεωρώ ανούσια. Ειδικά αυτά που βασίζονται πάνω σε ηλεκτρικά τραγούδια. Άλλο να συνθέσεις καθαρά ακουστική μουσική, που πρέπει να έχει και την απαραίτητη ατμόσφαιρα, και άλλο να παίζεις χοροπηδηχτούς ρυθμούς με όργανα που συναντάς στα αμερικάνικα πανηγύρια. Κυκλοφορία που απευθύνεται αποκλειστικά στους φανατικούς οπαδούς της μπάντας. Αυτούς που θέλουν να τους ακούσουν και σε κάτι διαφορετικό. Οι υπόλοιποι, μακριά από αυτό το μαρτύριο. Εκτός και αν έχετε αϋπνίες, οπότε είναι ό,τι πρέπει για να ξεραθείτε σε χρόνο ρεκόρ.
3/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
