Πολλοί σκληροί για να πεθάνουν οι Attika αλλά ως εκεί. Προσωπικά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί, όπως και αρκετά άλλα συγκροτήματα, έχουν ένα cult status ανάμεσα σε μια πολύ μικρή ομάδα οπαδών. Προσωπικά χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους να αγαπάνε με πάθος την μουσική αλλά δεν είμαι από αυτούς που εθελοτυφλούν μπροστά στην μετριότητα.
Οι Attika λοιπόν από την Αμερική έχουν σαν έτος ίδρυσης το 1983. Το 1988 κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους και το 1991 την συνέχεια του με τίτλο “When Heroes Fall”. Και τα δύο κατά την άποψη μου είναι τυπικά US heavy/power albums που λίγα πράγματα έχουν να πουν στον ακροατή. Έκτοτε τα ίχνη τους γίνονται θολά με μια διάλυση να παίζει κάπου στο 1995;1996; Εκεί τριγύρω. Το 2018 παίζουν στο δικό μας Up The Hammers και τον αμέσως επόμενο χρόνο στο Headbangers Open Air. Το 2020 επανακυκλοφορούν το “When Heroes Fall”.
Και φτάνουμε στο 2021 για να μας δώσουν το πρώτο νέο τους υλικό από το 1991. Δυστυχώς λίγα πράγματα έχουν αλλάξει έκτοτε. Οι συνθέσεις είναι τετριμμένες και άκρως προβλέψιμες. Θα τις χαρακτήριζα και ως «βασικές». Κάποιες καλές στιγμές δεν σώζουν την κατάσταση. Καλό το “One Wish” (πολύ καλό για την ακρίβεια), καλό και το “Darkness Of The Day”. Αλλά η μπάρα γέρνει προς την μέτρια πλευρά που εκφράζεται με κομμάτια όπως το “8 Track Days” και “Thorn In My Side”.
Δυστυχώς, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, οι Attika δεν δείχνουν να έχουν την ικανότητα να αναπτύξουν τον ήχο τους. Όχι να τον αλλάξουν, να τον αναπτύξουν. Σαν αποτέλεσμα, το “Metal Lands” πιο πολύ θυμίζει ένα album νέου συγκροτήματος που τώρα κάνει τα πρώτα του βήματα. Ακόμα όμως και αυτή να ήταν η περίπτωση ο χώρος μας έχει δώσει εκπληκτικά πρώτα albums τα τελευταία χρόνια οπότε από εμένα είναι…όχι.
5/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
