Να ξεκαθαρίσω κάτι πριν μπω στο ζουμί: δεν ήμουν ποτέ οπαδός του glam και του arena rock που παίζουν οι Walk The Walk. Το χαρωπό και ανάλαφρο ύφος του είδους δεν ήταν ποτέ του γούστου μου. Οπότε στην τελική ίσως φανώ αυστηρός σε κάποιους αλλά θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο αντικειμενικός γίνεται.
Πρώτα όμως να κάνουμε τις συστάσεις, γιατί μπορεί οι Walk The Walk να κάνουν το ντεμπούτο τους στη δισκογραφία, τα δύο μέλη του συγκροτήματος όμως (J. Adler στα φωνητικά και Paul Alfery σε όλα τα όργανα) έχουν προϋπηρεσία με μεγάλα και γνωστά ονόματα. Για παράδειγμα, ο πρώτος έχει συνεργαστεί με David Ellefson, Paul Bostaph, Tracy G. μεταξύ άλλων ενώ ο δεύτερος με Zakk Wylde, Toni Iommi και Steve Vai μεταξύ άλλων. Βέβαια, άλλο να προσφέρεις βοηθητικές υπηρεσίες και άλλο να είσαι μπροστά στο δικό σου συγκρότημα.
Πάμε στο ψητό τώρα. Όταν το ίδιο το συγκρότημα δηλώνει ότι η μουσική του είναι για οπαδούς των Firehouse, Winger, Slaughter, Danger Danger και αναφέρει ως επιρροές του τους Def Leppard, Bon Jovi, Skid Row, Hardcore Superstar και Crashdiet, ε, μετά από όλο αυτό δεν είναι δύσκολο τι να περιμένει να ακούσει κανείς. Εκτός κι αν μία στο εκατομμύριο η περιγραφή ήταν άστοχη, αλλά σε αυτό το είδος πόσο άστοχη να είναι; Το album είναι βγαλμένο απευθείας από τις χρυσές εποχές των 80s στην Αμερική όταν και κυριαρχούσε το glam.
Οι ίδιοι βέβαια ισχυρίζονται ότι παίζουν μελωδικό hard rock αλλά ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, η περιγραφή των επιρροών τους είναι πιο εύστοχη και πιο κοντινή σε αυτό που κάνουν και θα έλεγα ότι είναι πιο κοντά στο AOR, το οποίο για μένα δεν είναι μελωδικό rock αλλά απλά μια πολύ pop εκδοχή του. Ξεφεύγω όμως. Εξάλλου σημασία έχει το τελικό αποτέλεσμα. Νιώθω ότι οι οπαδοί του ήχου θα περάσουν ευχάριστα με αυτόν το δίσκο (δε μπορούσε να γίνει αλλιώς άλλωστε).
Απλά, για μένα το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν προσπαθούν να κρύψουν τις επιρροές τους. Σε πολλά σημεία, βρίσκονται μελωδίες κι riffs που όλο και κάτι σου θυμίζουν (ακόμα και σε μένα, που δεν παρακολουθώ στενά τη σκηνή). Ακόμα και οι συνθέσεις, μοιάζουν να είναι γραμμένες από τον Desmond Child, προερχόμενες από τις χρυσές εποχές του. Δε ξέρω για εσάς αλλά εγώ είμαι λίγο ιδιότροπος σε αυτό και δε μου αρέσουν τόσο πολύ τα συγκροτήματα που πατάνε στις επιρροές τους και δε βγάζουν προσωπικότητα στον ήχο τους.
Αν παρ’ όλα αυτά εσείς δεν έχετε κανένα πρόβλημα με το τελευταίο και γουστάρετε αυτό το είδος μουσικής, τότε επενδύστε άφοβα. Ο δίσκος ρέει ευχάριστα, έχει τη διάρκεια που πρέπει και είναι αρκετά ανάλαφρος και εύπεπτος. Και επειδή τα δύο μέλη του συγκροτήματος δείχνουν ότι έχουν και τις ικανότητες, πιστεύω ότι αν καταφέρουν και αναπτύξουν τη δική τους προσωπικότητα στον ήχο και τις συνθέσεις θα γίνουν πιο γνωστοί και πιο πετυχημένοι. Αν συνεχίσουν απλά να φτιάχνουν συνθέσεις αναδεικνύοντας και αντιγράφοντας τις επιρροές τους δε θα πετύχουν πολλά (ειδικά κάποια refrains σηκώνουν μέχρι και μήνυση από τους Bon Jovi).
Σταύρος Πισσάνος
5,5/10
[email protected]
