Κάποιοι από εσάς ίσως έχετε ακούσει ήδη το ντεμπούτο των Αμερικάνων Blasphematory μιας και κυκλοφόρησε ψηφιακά πριν δύο χρόνια αλλά σε φυσική μορφή βγήκε μόλις πρόσφατα. Δε μπόρεσα να βρω πληροφορίες πώς και γιατί συνέβη αυτό πάντως. Ωστόσο, μπορεί να πρόκειται για ντεμπούτο υπό αυτό το όνομα, τα δύο μέλη του συγκροτήματος όμως έχουν μεγάλη εμπειρία και συμμετοχές σε πολλά underground σχήματα της περιοχής, υπό την ευρύτερη ομπρέλα της NVNM (Nihil Verum Nisi Mors), κολεκτίβας του New Jersey.
Στο ζουμί τώρα. Μουσικά κινούνται στο ύφος του αμερικάνικου old-school death metal. Χωρίς κανέναν νεωτερισμό αλλά με την εμπειρία που διακατέχει το ντουέτο. Χρησιμοποιούν τα βαθιά κουρδίσματα των Obituary, μαζί με κάποια χαρακτηριστικά αργά σημεία τους και την τεχνικότητα (χωρίς όμως να φτάνουν στο επίπεδό τους) των Morbid Angel. Χρησιμοποιούν και στοιχεία από τα υπόλοιπα death metal underground συγκροτήματα της περιοχής, τα οποία όμως επικεντρώνονται στα μεγαθήρια που προαναφέραμε, οπότε ουσιαστικά καταλήγουμε στο ίδιο σημείο, απλά μέσω παράκαμψης. Και φυσικά πακέτο πάει και η παραγωγή. Μη περιμένετε να ακούσετε κάτι καλογυαλισμένο ή φτιαγμένο για Dolby surround. Οι τύποι δείχνουν σε κάθε τομέα τον old-school τρόπο σκέψης τους.
Και αυτός ο τρόπος σκέψης περνάει και στις συνθέσεις τους. Δεν καινοτομούν πουθενά αλλά βαράνε στο ψαχνό, χωρίς να το τραβάνε από τα μαλλιά, χωρίς φιοριτούρες και φανφάρες. Σε τριάντα πέντε λεπτά λένε όσα θέλουν να πούνε χωρίς να φλυαρούνε. Φουλ πρωτόγονοι, βρώμικοι, ευθείς, έντονοι, ατμοσφαιρικοί σε σημεία, ό,τι ακριβώς θα περίμενε δηλαδή κάποιος που περιμένει να ακούσει στο συγκεκριμένο είδος.
Σαν σύνολο, αν είστε οπαδοί του είδους, είναι πιασάρικο, ευχάριστο και ρέει άνετα. Και με τη μικρή διάρκεια που έχει δεν κουράζει. Αν αυτό σας αρκεί τότε επενδύστε άφοβα. Αν όμως έχετε κουραστεί από τις επαναλήψεις και τις αντιγραφές, τότε αυτό εδώ δύσκολα θα σας ικανοποιήσει. Έχει τα σημάδια της εμπειρίας αλλά οι συνθέσεις δεν είναι τέτοιες που θα σε κάνουν να θυμάσαι το album για πολύ καιρό αργότερα. Χωρίς να είναι κακό βέβαια, το αντίθετο θα έλεγα. Απλά, από τη στιγμή που με το internet έχουμε πρόσβαση σε πολλαπλάσιες ποσότητες μουσικής από αυτές που μας αρκούν, τέτοια albums αφορούν μονάχα τους πολύ φανατικούς οπαδούς του ήχου που δεν έχουν βαρεθεί και κορεστεί ακόμα. Τίμιο αλλά ξέρεις τι να περιμένεις.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
