Οι Xeper δυστυχώς δεν πήραν το όνομά τους από την τραγουδάρα των Vader. Κατάγονται από την Ιταλία, δημιουργήθηκαν το 2007 και παίζουν black metal (καμία σχέση με τους Vader δηλαδή). Αυτός ο δίσκος είναι ο τέταρτός τους. Οι Ιταλοί κινούνται προς την Νορβηγική πλευρά του ιδιώματος, δηλαδή είναι αρκετά old-school τόσο ηχητικά όσο και παικτικά, ενώ έχουν και κάποια στοιχεία των συμπατριωτών τους, Mortuary Drape.
Ωστόσο, ο δίσκος μένει εκεί. Δεν δημιουργεί κάτι δικό του, αντίθετα μένει στάσιμος σε ξύσιμο, κακία και κακή δήθεν “true” παραγωγή. Και εντάξει, κατά καιρούς βγαίνουν δίσκοι που κάνουν κάτι καλό πατώντας πάνω σε κλασικές φόρμες. Εδώ όμως δεν είναι αυτή η περίπτωση. Συγγνώμη αλλά προσωπικά δε μπορώ να ακούσω ένα δίσκο ο οποίος προσπαθεί απεγνωσμένα ντε και καλά να ακούγεται σατανικός και “true” μόνο και μόνο για αυτό.
Χίλιες φορές θα προτιμήσω να ακούσω κάτι αιθέριο με πληκτράκια και όπερες, που ναι μεν τα σιχαίνομαι, αλλά είναι χίλιες φορές προτιμότερα από μια μπάντα που προσπαθεί να το παίξει δήθεν κακή και τελικά απλά παίζει με την υπομονή μας. Ένα από τα πράγματα που μισώ σε αυτή τη μουσική είναι όταν οι μπάντες προσπαθούν να το παίξουν κάτι που δεν είναι. Προσπαθούν να ακούγονται οι πιο ακραίοι από όλους, οι πιο evil από όλους και τελικά ακούγονται απλώς αστείοι γιατί έχουν χάσει γενικά το νόημα της μουσικής και το νόημα του ακραίου ήχου ειδικά.
Ο ακραίος ήχος δεν είναι απλά να ακούγεσαι ο πιο φασαριόζος και κάφρος από όλους. Ο ακραίος ήχος πρώτα από όλα δεν υπακούει σε νόρμες και σε στερεότυπα. Είναι ένα πράγμα σχεδόν άναρχο και αυτή είναι η μαγεία του. Όμως, ακόμα και αυτή η σχεδόν άναρχη μουσική, έχει κάποιους βασικούς νόμους. Είναι μουσική πάνω από όλα και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται.
Δεν είναι ένα ξερό πράγμα, δεν είναι μόνο καφρίλα, μόνο blast beats, μόνο ένα πράγμα γενικώς. Αποτελείται από ένα σύνολο από πράγματα και όποιος προσπαθεί να την περιορίσει στο να βγάζει μόνο ένα πράγμα προς τα έξω, είναι καταδικασμένος να κυκλοφορεί χαζομάρες που μας τρώνε το χρόνο. Αυτό είναι που πολλές μπάντες αδυνατούν να καταλάβουν ακόμα και σήμερα και για αυτό είναι καταδικασμένες στην αφάνεια.
3/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
