To deathcore πουλάει. Αδιαμφισβήτητα. Πουλάει και βολεύει. Να δω έως πότε. Και θέτω το ερώτημα: Ρίχνουν καμία περίεργη ουσία στον υδροφόρο ορίζοντα της Σουηδίας ή τους ραντίζουν εξ’ ουρανού, να ξέρω κι εγώ που να ρίξω το φταίξιμο επιτέλους!; Δεν έχω κανένα είδους προκατάληψης προς την σουηδική σκηνή αλλά όταν ένα είδος παίρνει τη μορφή επιδημίας τότε αρχίζω να ανησυχώ περισσότερο απ’ το να εκνευρίζομαι. Όσο λοιπόν και να βαράνε τρίκασες και να ωρύεται με high-pitch και brutal φωνητικά ο τραγουδιστής, μου ακούγονται το ίδιο κουραστικοί και βαρετοί σαν τα τρίηχα σε κάθε μέτριο metal κομμάτι. Η καλογυαλισμένη παραγωγή είναι όπως πάντα το ατού κάθε τέτοιας προσπάθειας, αφού δεν έχει να επιδείξει κάτι ουσιαστικό, μα όπως όλοι γνωρίζουμε ότι λάμπει δεν είναι χρυσός και η φόλα σε αμπαλαρισμένη συσκευασία δώρου παραμένει φόλα. Στο τέλος της ακρόασης μένεις να αναρωτιέσαι πως έλεγαν την μπάντα και πασχίζεις να ανακαλέσεις έστω και ένα κομμάτι. Άστο, μάταιος κόπος. Άκου καλύτερα Job for a Cowboy ή As I Lay Dying. Αυτοί το κάνουν αξιοπρεπέστερα…
2/10
Αγγελική Καπίρη
