Ο Eric Wagner δεν ήταν ένας απλός μουσικός. Ήταν ένας από τους θεμελιωτές του παραδοσιακού doom metal, μαζί με τα υπόλοιπα μέλη των Trouble, άσχετα αν δεν έλαβαν ποτέ την αναγνώριση που τους άξιζε από κριτικούς και κοινό, και ο χαμός του πέρσι άφησε ένα μεγάλο κενό στο ιδίωμα. Ωστόσο, ένα μήνα πριν το χαμό του, είχε παραδώσει στη δισκογραφική του το προσωπικό album που είχε δημιουργήσει, με τα πάντα να έχουν ολοκληρωθεί πριν μπει στο νοσοκομείο και δώσει τη μάχη με τον COVID, ο οποίος τελικά τον νίκησε.
Αυτά τα αναφέρω απλά για να μη νομίζετε ότι ο δίσκος βγήκε στην αγορά ανολοκλήρωτος (όπως είχε γίνει με το δεύτερο solo album του Warrel Dane) ή χωρίς κάποια άδεια. Μάλιστα, στο δίσκο συνείσφεραν μέλη από τα τελευταία συγκροτήματα του Eric, The Skull και Blakcfinger, βρίσκουμε όμως και καλεσμένους που συνέργαστηκε ο Eric σχεδόν με όλα τα σχήματα της καριέρας του, ακόμα και από τους Lid.
Μουσικά τώρα, θα ήταν αναπόφευκτο σχεδόν όλα τα κομμάτια να «ζέχνουν» Trouble, αυτό εξάλλου γινόταν ανά περιστάσεις και στις επόμενες δουλειές του τραγουδιστή. Πιο συγκεκριμένα όμως, στο ξεκίνημα με κομμάτια όπως το “Maybe Tomorrow” (το οποίο διαθέτει ορισμένους ανατριχιαστικά προφητικούς στίχους) θυμίζουν εποχές “Trouble” και “Manic Frustration”. Το “Isolation” τώρα, στην αρχή μου θύμιζε κάτι έντονα, αλλά αμέσως αντιλήφθηκα πως πρόκειται για μια νέα εκδοχή του του “Victim Of The Insane” των Trouble. Δε μιλάμε για διασκευή, αλλά ουσιαστικά για νέα έκδοση. Και τέτοιες περιπτώσεις αποτελούν καθαρά γούστο του ακροατή αν αρέσουν ή όχι.
Στη συνέχεια, όσο προχωράει ο δίσκος, τα κομμάτια φέρουν περισσότερες επιρροές από την επόμενη περίοδο του Eric στους Trouble, με τους δίσκους “Plastic Green Head” και “Simple Mind Condition” να έρχονται στο νου, αλλά παράλληλα και τις δουλειές του με τους The Skull, οι οποίες παρεμπιπτόντως συνέχιζαν προεκτείνοντας αυτόν ακριβώς τον ήχο, οπότε οι ομοιότητες και από εκεί είναι αναπόφευκτες και λογικές.
Φαντάζομαι βέβαια πως δεν περιμένατε κάτι λιγότερο από τον άνθρωπο που συνέδεσε το όνομά του με αυτά τα σχήματα και μια ζωή έφτιαχνε αυτήν τη μουσική. Οι πειραματισμοί είναι ελάχιστοι αλλά όπου υπάρχουν ταιριάζουν απόλυτα με το μουσικό ύφος της δουλειάς του. Το μόνο που έχω μια μικρή αμφιβολία είναι για κάποιους τίτλους τραγουδιών, οι οποίοι παίζει να έχουν πειραχτεί, ειδάλλως ο Eric προαισθανόταν το τέλος του. Ότι και να έχει συμβεί, αυτή η κυκλοφορία είναι must have για τους οπαδούς του τραγουδιστή από οποιαδήποτε περίοδό του, γιατί λειτουργεί άνετα και σαν ανασκόπηση της καριέρας του. Το σίγουρο είναι ότι θα μας λείψει πολύ η μουσική προσφορά του, άσχετα αν δεν αναγνωρίστηκε από αυτούς που έπρεπε. Και θα προτιμούσα να μην έβαζα βαθμό σε μια τέτοια δουλειά, δε νιώθω και πολύ άνετα σε περιπτώσεις σαν κι αυτή.
8/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
