“Manic Frustration” όνομα και πράγμα. Πέμπτος δίσκος για τους Trouble, δεύτερος κατα σειρά με τον Rick Rubin πίσω από την κονσόλα. Ο τίτλος κατα ειρωνική σύμπτωση μαρτυρά τη φύση των αντιδράσεων μιας μεγάλης πλειοψηφίας οπαδών τους. Οι Trouble αντικαθιστούν και τα τελευταία doom metal στοιχεία που είχαν μείνει στον ήχο τους στο “Trouble” με έναν αέρα ψυχεδέλειας, ο οποίος διαπνέει κάθε στοιχείο του δίσκου, από το εξώφυλλο μέχρι τις συνθέσεις. Κι όταν μιλάμε για οπαδούς του metal και δη του doom metal και τη σχέση τους με τις αλλαγές παντός είδους, όλοι καταλαβαίνουμε πόσο καλά πήγε αυτό (σαρκασμός, για τον έναν εκεί στο βάθος που μπορεί να μην το κατάλαβε).
Οι πιο μετριοπαθείς αναγνώρισαν την ποιότητα του δίσκου και τον χαρακτήρισαν “καλό δίσκο (που μεταξύ μας ήταν) , αλλά όχι Trouble δίσκο (εδώ το μεταξύ μας σηκώνει συζήτηση)”. Οι Trouble παίζουν αυτό που ξεκάθαρα αποκαλούμε ψυχεδελικό heavy metal και ποντάρουν στον retro ήχο των δεκαετιών πενήντα κι εβδομήντα, μια εποχή που το να κάνεις κάτι τέτοιο δεν ήταν ούτε μόδα, ούτε άποψη, ούτε καν ευπρόσδεκτο. Για του λόγου το αληθές, ο δίσκος κλείνει το μάτι στους The Beatles (“Rain”) και στους Pink Floyd (“Breathe…”) περισσότερο από όσο άντεχε το ανοσοποιητικό σύστημα του μέσου doomster. Σα να μην έφτανε αυτό, ήρθαν οι Candlemass με τις power και progressive προσθήκες του “Chapter VI” για να αποτελειώσουν τον τελευταίο λίγους μήνες αργότερα.
Η αλήθεια είναι ότι και οι δύο δίσκοι αποδείχθηκαν εξαιρετικά καρποφόροι ως επιρροές και άμεσες ή έμμεσες πηγές έμπνευσης για τα υποιδιώματα που αναπτύχθηκαν την επόμενη δεκαετία, αλλά κι εκείνες που την ακολούθησαν. Ο ήχος – σήμα κατατεθέν των Trouble στις κιθάρες είναι ακόμα εδώ, πιο πλούσιος από ποτέ, δικαιολογώντας πλήρως την αιώνια θέση των Franklin και Wartell στο πάνθεον των κιθαριστικών διδύμων της heavy metal ιστορίας. Σε αυτόν τον δίσκο εμπλουτίζουν την παλέτα τους με funk αποχρώσεις Jimi Hendrix ύφους (“Come Touch the Sky”, “Fear”). Μιλώντας για το “Fear” η παραμόρφωση στα φωνητικά του Wagner σ’ αυτό το κομμάτι μοιάζει παράταιρη μέχρι και σήμερα, ίσως το μόνο σημείο για το οποίο η γκρίνια των οπαδών είχε βάσιμο έρεισμα.
Γιατί συνολικά και με τα σημερινά δεδομένα, ο δίσκος μοιάζει ιδανικό ταίρι του “Wretch” των Kyuss στο πρώτο μισό του και του “Volume One” των Sleep στο δεύτερο μισό του. Αμφότεροι οι δίσκοι αυτοί κυκλοφόρησαν ένα χρόνο πριν το “Manic Frustration”, δίνοντας τον τόνο για μια δεκαετία γεμάτη αλλεπάλληλες ζυμώσεις, που θα άλλαζαν το μουσικό – metal και μη – τοπίο. Κι όπως αυτός ο δίσκος, θα χρειαζόταν να περάσουν ακόμα ορισμένα χρόνια για να αξιολογηθεί και να εκτιμηθεί πραγματικά ο απόηχος που άφησαν.
7/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
