Τους Αυστραλούς Mesarthim έχω σταματήσει πλέον να τους παρακολουθώ στενά εδώ και δυο-τρία άλμπουμ, επειδή με κούρασαν με την επαναληψιμότητα τους. Δε λέω, στην αρχή είχα βρει ελκυστικό το ατμοσφαιρικό, electronic και κατά βάση mid-tempo black metal τους, με τα synths και τα στιχουργικά concept να προσπαθούν να δώσουν μια κοσμική αίσθηση στον ήχο. Με τον καιρό όμως το ενδιαφέρον μου ατόνησε καθώς πέρα από το γεγονός ότι είχαν καθιερώσει να κυκλοφορούν τουλάχιστον δύο δουλειές κάθε χρόνο (όχι πάντα φυσικά, το 2019 τους ξέφυγε) και οι οποίες ήταν κατά βάση ένα full-length και ένα EP, το μόνο που άλλαζε σε κάθε δίσκο ήταν ο τρόπος με τον οποίο ενορχήστρωναν το δίσκο με τα synths.
Και απ’ ότι ακούω, δεν έχει αλλάξει κάτι κι εδώ. Βέβαια, ο τρόπος με τον οποίο χειρίζονται τα synths άλλαξε σταδιακά όπως προανέφερα αλλά αν ακούσετε δύο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν παρέα, δεν υπάρχουν τρανταχτές διαφορές. Αν όμως ακούσετε αυτό εδώ και μετά βάλετε να ακούσετε τα πρώτα τους, είναι ξεκάθαρο ότι τα synths στις πρώτες κυκλοφορίες είχαν περισσότερες επιρροές από dungeon synth, ενώ τώρα έχουν περισσότερες επιρροές από το synthwave. Όμως ήδη αυτό φαινόταν στις τελευταίες κυκλοφορίες, καθώς η αλλαγή δεν γινόταν άμεσα από δίσκο σε δίσκο αλλά μεταλλασσόταν σταδιακά και προοδευτικά.
Το ΕΡ πάντως διαρκεί μισή ωρίτσα, δεν έχει όμως να προσφέρει κάτι πολύ διαφορετικό από τα τρία τελευταία full-lengths. Υπάρχουν βέβαια λίγοι πειραματισμοί στα synths, που ίσως να δηλώνουν μια νέα αλλαγή κατεύθυνσης αλλά σε όλα τα υπόλοιπα έχουμε μια στασιμότητα και μια επαναληψιμότητα με ανακύκλωση που ξεκινάει από τον πρώτο δίσκο τους. Το μόνο που μου έκαναν είναι να μου θυμίσουν γιατί σταμάτησα να τους ακολουθώ κι ας είναι χρονικά πολύ πρόσφατο αυτό. Αν βέβαια δεν τους έχετε ξανακούσει ή αν σας αρέσει πολύ το synthwave ίσως εντυπωσιαστείτε, εγώ όμως θα πρότεινα να ξεκινήσετε από την αρχή της δισκογραφίας τους, όπου οι συνθέσεις τους είναι αισθητά ανώτερες.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
